Το πρόβλημα μόλις τότε είχε αρχίσει να παίρνει έκταση, οι διαμαρτυρίες ήταν πυκνές και η λύση φαινόταν εφικτή: Δημιουργία από το δήμο ειδικών χώρων έξω από την πόλη, όπου οργανωμένα θα φυλάσσονταν τα μεγάλα οχήματα έναντι ειδικού τέλους. Πολύ αργότερα εμφανίστηκε το ενδιαφέρον ιδιωτών, που έχει ήδη τα πρώτα πρακτικά αποτελέσματα.
Το πρόβλημα είναι φανερό πως υποτιμήθηκε, και σε συνδυασμό με την απροθυμία των δημοτικών αρχών να καθιερώσουν κανόνες για τη στάθμευση, πήρε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις - καθώς αυξήθηκε και ο αριθμός των μεγάλων οχημάτων αλλά και γενικότερα η πυκνότητα οχημάτων στην πόλη. Λεωφορεία, φορτηγά ακόμη και μηχανήματα παρκάρουν σε όποιο σημείο βολεύει τον ιδιοκτήτη τους. Και κατά κανόνα όσο γίνεται πλησιέστερα στο σπίτι του για να υπάρχει επιτήρηση, να γίνονται υπαίθριες εργασίες συντήρησης ή και να ελαχιστοποιείται η μετακίνηση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοιας κατηγορίας οχήματα παρκάρουν ακόμη και σε γωνίες των δρόμων, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην κυκλοφορία.
Υπάρχουν περιοχές όπου το πρόβλημα είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Θυμίζουμε τη νότια πλευρά της Αρτέμιδος όπου παρκάρουν ακόμη και συρόμενα, όπως και στους δρόμους μέσα στο Νησάκι. Εννοείται ότι το μεγαλύτερο αλλά και... οργανωμένο ζήτημα υπάρχει στη βόρεια πλευρά της Αρτέμιδος, όπου έχει εγκατασταθεί μέσα στο δρόμο ένα... μηχανοστάσιο λεωφορείων του ΚΤΕΛ.
Η ανάγκη οργανωμένης αντιμετώπισης του θέματος γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική. Πρωτίστως για λόγους κυκλοφοριακούς, χωρίς να λείπουν και άλλοι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δευτερεύοντες: από το… πρωινό εγερτήριο με τα μαρσαρίσματα, μέχρι την εικόνα που παρουσιάζει η πόλη, σε τόσο καίρια σημεία της.
Κατ’ αρχάς είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι δεν είναι δυνατόν να πέσει η κυκλοφορία από Αθήνα μέσω του περιφερειακού αυτοκινητόδρομου στην Αρτέμιδος κι αυτή να παραμένει… όρχος λεωφορείων. Και το ζήτημα δεν είναι μόνον η εικόνα που παρουσιάζει η Καλαμάτα στην είσοδο, αλλά και οι μεγάλοι κίνδυνοι για την κυκλοφορία - καθώς ο δρόμος αυτός αποκτά αρτηριακό χαρακτήρα. Ο δήμος πήρε γρήγορα πίσω τις σκέψεις να παραχωρήσει ο ίδιος έκταση στην καταπατημένη κοίτη του Νέδοντα, καθώς εκδηλώθηκαν αντιδράσεις, ενώ από το ΚΤΕΛ δόθηκε η υπόσχεση ότι θα βρει το ίδιο χώρο για τη στάθμευση των λεωφορείων... Ο καιρός περνάει όμως και η υπόθεση δείχνει -δημοσίως τουλάχιστον- να έχει ξεχαστεί.
Για τις υπόλοιπες περιοχές της πόλης είναι φανερό ότι, τουλάχιστον σε ορισμένα σημεία στα οποία δημιουργούνται κυκλοφοριακά προβλήματα, θα πρέπει να απαγορευτεί ρητά η στάθμευση και να παρθούν μέτρα για την εφαρμογή της ρύθμισης.
Για το κλείσιμο, ένα απόσπασμα ανάλογου άρθρου πριν από 7 χρόνια (11-7-2007): «Ο δήμος οφείλει να θέσει κανόνες οι οποίοι θα υποχρεώσουν τους ιδιοκτήτες να αντιμετωπίσουν σοβαρά το θέμα της στάθμευσης των οχημάτων σε οργανωμένους και φυλασσόμενους χώρους έξω από την πόλη. Πρόκειται για πράγματα που δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, απαιτούν εξαντλητικό διάλογο και ιεραρχήσεις. Κυρίως όμως απαιτούν πρόβλεψη και αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει στο πλαίσιο του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αν περάσει χωρίς τέτοιες παραμέτρους, χαιρέτα μας τον πλάτανο».

Ηλίας Μπιτσάνης