Αυτό έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους αναπήρους ορισμένοι από τους υπόλοιπους πολίτες, όσο και με τις μεγάλες ελλείψεις στις υποδομές. Παράγοντες εξ ίσου σοβαροί, που δυσκολεύουν πολλούς συνανθρώπους μας και τους εμποδίζουν ή τους αποθαρρύνουν από τη συμμετοχή στην καθημερινή ζωή της πόλης. Σε αυτήν όμως έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες, και με κάθε τρόπο θα πρέπει να ενθαρρύνονται να το ασκήσουν οι άνθρωποι με αναπηρία.
Εδώ δυστυχώς παρατηρούμε φαινόμενα επιεικώς εξοργιστικά: Οι διαμαρτυρίες για την κατάληψη των λίγων ειδικών θέσεων στάθμευσης στην πλατεία, για παράδειγμα, είναι πολύ συχνές και οι άνθρωποι αναγκάζονται να τριγυρίζουν μήπως κι αδειάσει καμία από αυτές που δικαιούνται. Τα όσα συμβαίνουν με τις ράμπες δεν χρειάζονται συστάσεις... γιατί τα γνωρίζουν όλοι. Και κλασική ακρότητα ήταν η απόπειρα εγκατάστασης θαλάσσιας παιδικής χαράς ακριβώς στο σημείο που, λόγω διαμόρφωσης, έχει διατεθεί για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Το γεγονός ότι δεν το σκέφτηκαν αυτό από το δήμο κατά τη διαδικασία παραχώρησης (έναντι ευτελούς ποσού για τα οικονομικά μεγέθη του Δήμου Καλαμάτας), δείχνει απλώς που δεν το έχουν στο νου τους ως στοιχείο πολιτικής διαχείρισης του δημόσιου χώρου.
Ομως ακόμη κι αν δεν υπήρχαν αυτά τα θλιβερά φαινόμενα, η κίνηση των ανθρώπων στην πόλη γίνεται με εξαιρετική δυσκολία. Και αν αυτό συμβαίνει στην Καλαμάτα, όπου υποτίθεται ότι υπάρχουν κάποιες προβλέψεις, ο καθένας αντιλαμβάνεται τι γίνεται λίγο πιο πέρα. Με εξαίρεση κάποια πεζοδρόμια, σε όλη την πόλη η κίνηση των ανθρώπων με αμαξίδια γίνεται ουσιαστικά από το οδόστρωμα και με χίλιες δυσκολίες, λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται αυτό σε πολλά σημεία. Και με ακόμη περισσότερους κινδύνους, καθώς σε κάθε διασταύρωση καραδοκεί το ατύχημα.
Αφετηριακό πρόβλημα είναι τόσο το εύρος των πεζοδρομίων όσο και η κατάληψή τους από τραπεζοκαθίσματα και εμπορεύματα. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανονισμός που θα προσδιορίζει τις χρήσεις των πεζοδρομίων, με προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση ανθρώπων με αμαξίδια αλλά και άλλων πολιτών που έχουν ανάγκη από ασφαλή χώρο διέλευσης, είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης. Οταν στο οδόστρωμα αναγκάζονται να κατεβαίνουν συνεχώς οι πεζοί... ο καθένας αντιλαμβάνεται τι γίνεται με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.
Εκ των πραγμάτων, στο τέλος της η ιστορία καταλήγει στο κεφάλαιο πεζοδρόμιο: Χρειάζεται ένα επαρκές δίκτυο πεζοδρομίων για την κίνηση στην Καλαμάτα, τα οποία θα έχουν το κατάλληλο εύρος, θα εφαρμόζονται αυστηρά κανονισμοί για την όποια κατάληψή τους, θα απαγορεύονται ρητά τα πεζοδρόμια... ράμπες αυτοκινήτων, θα υπάρχουν διαβάσεις στις γωνίες αλλά και "μάγουλα" για να παρεμποδίζεται η κατάληψη από οχήματα.
Είναι κάποια μέτρα από τα πολλά που εφαρμόζονται σε διάφορες περιοχές ακριβώς για προστατεύσουν το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης σε όλους, σε κάθε είδους υπηρεσίες και δημόσιους χώρους στην πόλη. Ο "ευρωπαϊκός" μας δήμος κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει τουλάχιστον την πρόθεση να γίνει τέτοιος. Τι στο καλό Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης θέλουμε να είναι η πόλη;
Ηλίας Μπιτσάνης
