Ο αστικός τρόπος ζωής και οι συνήθειες που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να μεταμορφώσουν σε "μαγικά" ορισμένα απλά πράγματα της καθημερινής ζωής κατά τα παλαιότερα χρόνια. Εννοείται, με τις ανάλογες προσαρμογές - αφού άλλο η καθημερινή ζωή στη φύση κι άλλο ένα ψυχαγωγικό πάρκο για τον αστικό πληθυσμό.
Η "ανακάλυψη" γίνεται άλλοτε με τυμπανοκρουσίες και τελετές όπως η πρόσφατη στην περιοχή του Αρι -καθώς οι παράγοντες καταφέρνουν να κάνουν δημόσιες σχέσεις ακόμη και με τη φύση- κι άλλοτε αθόρυβα από ομάδες με φυσιολατρικά ενδιαφέροντα, που ουσιαστικά ανοίγουν δρόμους τους οποίους οι τοπικοί παράγοντες... περιφρονούν αν δεν επιχειρούν (ή δεν μπορούν) να τους οικειοποιηθούν.
Αποτελεί πλέον κοινό μυστικό το γεγονός ότι ο Νέδοντας προσφέρει πολλές συγκινήσεις σε εκείνους που επιχειρούν να τον περπατήσουν, κάτι το οποίο πριν από λίγα χρόνια αποτελούσε προνόμιο των φυσιολατρών τουριστών που είχαν ανακαλύψει την ομορφιά και τις συγκινήσεις της διαδρομής. Το ποτάμι σκεπάστηκε και κακοποιήθηκε με τον χειρότερο τρόπο σε μεγάλα του τμήματα, πέφτοντας θύμα ενός "ορθολογισμού" της χρήσης του. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι "τελειωμένο", όπως ανακαλύπτουν όσοι επιχειρούν να μπουν μέσα σ' αυτό, ακόμη και σε μικρή απόσταση από την Καλαμάτα.
Ο Νέδοντας όμως δεν είναι απλώς το ποτάμι της πόλης, είναι μέρος ενός ολόκληρου συστήματος της περιαστικής Καλαμάτας η οποία αντέχει ακόμη παρά τις επεμβάσεις, ακόμη και τις πλέον βάρβαρες. Πριν από πολλά χρόνια είχε πέσει η ιδέα ενός περιαστικού άλσους βορείως της Καλαμάτας κι είχαν γίνει και κάποιες προκαταρκτικές ενέργειες, με φυτεύσεις και ήπιες υποδομές. Το σχέδιο όμως δεν ολοκληρώθηκε, γιατί εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια και δεν έγινε κατανοητή η σημασία του - ενδεχομένως ούτε καν από αυτούς που υποστήριξαν αρχικά την ιδέα.
Αρκεί μια ανάβαση στη Βελανιδιά, για να ανακαλύψει κάποιος περιοχές την ομορφιά της φύσης που περιβάλλει την πόλη και την οποία αγνοούν οι πιο πολλοί από τους νεότερους. Το αυτό μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας σκαρφαλώνοντας στους λόφους που περιβάλλουν την πόλη.
Ολη αυτή η περιοχή τα παλαιότερα χρόνια αποτελούσε μια "ζώνη αναψυχής" για τους Καλαματιανούς. Το μαρτυρούν όχι μόνον οι μνήμες των μεγαλύτερων, αλλά και το πλήθος των φωτογραφιών που απεικονίζουν εκδρομές φίλων, συλλόγων και σχολείων στους καταρράκτες του Νέδοντα, στη Βελανιδιά και άλλα σημεία αυτής της περιοχής. Η προσέγγιση γινόταν άλλοτε με τα πόδια, άλλοτε με τα ζώα και άλλοτε ακόμη και με... φορτηγά τα οποία για την περίσταση μετατρέπονταν σε εκδρομικά.
Θα ήταν λάθος όμως να θεωρηθεί αυτή η αναφορά ως μεταφορά εικόνων της συλλογικής μνήμης. Αντιθέτως, θεωρούμε ότι κάτοικοι κι επισκέπτες έχουν ανάγκη την ανακάλυψη της φύσης που περιβάλλει την Καλαμάτα, και αυτή έχει ανάγκη από τις συγκινήσεις που προσφέρει η φύση. Αυτό όμως απαιτεί σχέδιο και υποδομές, αποκατάσταση του τμήματος βορείως της τελευταίας γέφυρας, και τη δημιουργία ενός μεγάλου φυσικού πάρκου αναψυχής που θα ενώνει την πόλη με το βουνό και την περιαστική ζώνη. Ο δήμος στα δύσκολα χρειάζεται και με αυτά θα πρέπει να ασχολείται. Το ερώτημα είναι αν θέλουν κι αν μπορούν οι δημοτικοί παράγοντες.

Ηλίας Μπιτσάνης