Τα στοιχεία του πολύ νωρίτερα στη διάθεση των δημοτικών συμβούλων και εξαντλητική συζήτηση σε τουλάχιστον δύο συνεδριάσεις. Στην πρώτη υπήρχε λεπτομερειακή απάντηση στα ερωτήματα σχετικά με στοιχεία του προϋπολογισμού, τόσο από την πολιτική ηγεσία όσο και από τους αρμοδίους υπαλλήλους. Στις επόμενες διεξαγόταν η συζήτηση, δίνονταν οι αναγκαίες διευκρινίσεις και διεξαγόταν η ψηφοφορία.
Η συζήτηση του προϋπολογισμού αποτελεί μείζον ζήτημα για κάθε οργανισμό καθώς με αυτόν προσδιορίζεται η πολιτική που θα εφαρμοστεί και το έργο που προγραμματίζεται για ολόκληρο το χρόνο. Ο νομοθέτης για να διασφαλίσει το ελάχιστο της απαιτούμενης σοβαρότητας και προσοχής, ορίζει ρητά ότι η συζήτηση του προϋπολογισμού γίνεται σε ειδική συνεδρίαση του βουλευόμενου Σώματος της αυτοδιοίκησης.
Και δεν μπορεί παρά να αποτελεί οδυνηρή έκπληξη ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται αυτή την υπόθεση η ηγεσία της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Για να ξεπεράσει το σκόπελο της αποκλειστικής συνεδρίασης, εφαρμόζει την πρακτική "δύο σε ένα". Την ίδια ημέρα πραγματοποιεί δύο συνεχόμενες συνεδριάσεις, ορίζοντας μάλιστα και ως δεύτερη αυτή του προϋπολογισμού. Πρόκειται για προφανή φαλκίδευση της νομοθετικής πρόβλεψης και είναι ευθυγραμμισμένη με τη γενική λογική θεσμικής απαξίωσης του Περιφερειακού Συμβουλίου που ακολουθείται εδώ και χρόνια.
Με την πρακτική της η ηγεσία της Περιφέρειας υπονομεύει το κύρος του θεσμικού οργάνου και την απαιτούμενη δημοκρατική λειτουργία του. Στοιβάζοντας δεκάδες θέματα, πολλά από τα οποία είναι εξαιρετικά σοβαρά, ουσιαστικά προειδοποιεί τις μειοψηφίες ότι η δημοκρατία έχει τελειώσει και πως οι αποφάσεις έχουν ληφθεί προκαταβολικά. Οταν ζορίζεται αντί για πειστικές απαντήσεις επιστρατεύει την αλαζονική κενολογία και τον αυταρχισμό, τις πολιτικές πομφόλυγες και τις περιφρονητικές συμπεριφορές. Αρνείται ουσιαστικά να δώσει απαντήσεις, καταφεύγει σε λεκτικά πυροτεχνήματα προς κατανάλωση από τους πρόθυμους των μέσων ενημέρωσης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και φυσικά αγνοεί ακόμη και τις πλέον "ανώδυνες" παρατηρήσεις. Πρακτικά εφαρμόζει στο Περιφερειακό Συμβούλιο την πρακτική που χαρακτηρίζεται ως "δικτατορία της πλειοψηφίας". Η κατά πλειοψηφία λήψη των αποφάσεων δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία σημαίνει συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων, συμβιβασμούς, συγκλίσεις και κυρίως σεβασμό σε όλα τα μέλη του βουλευόμενου Σώματος. Εννοείται πως όλα αυτά είναι είδος εν ανεπαρκεία τόσο στο Περιφερειακό Συμβούλιο, όσο και στο σύνολο σχεδόν των Δημοτικών Συμβουλίων. Ο αυταρχισμός που ανθεί στο εθνικό Κοινοβούλιο με την παραβίαση όλων των κανόνων κοινοβουλευτικής τάξης και συμπεριφοράς, έχει γίνει οργανικό στοιχείο της πολιτικής που ακολουθούν απέναντι στα βουλευόμενα όργανα οι τοπικές αυτοδιοικητικές ηγεσίες. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οι αυτοδιοικητικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν το θεσμό ως "ιδιοκτησία" και ως εκ τούτου ενεργούν όπως κάθε φορά έχουν προαποφασίσει στα "κονκλάβια". Οχι μόνο απέναντι στις μειοψηφίες, αλλά και απέναντι σε οποιονδήποτε θεωρηθεί ως ενοχλητικός. Με αποτέλεσμα να εκτινάσσεται στα ύψη η θεσμική ανυποληψία και η καχυποψία του πολίτη. Η δημοκρατία στο απόσπασμα με όπλο την πλειοψηφία.

Ηλίας Μπιτσάνης