Γιατί δημοσιογραφία δεν είναι δημόσιες σχέσεις, ούτε γυαλί τηλεόρασης, ούτε εκ του ασφαλούς αφ’ υψηλού αρθρογραφία. Είναι η καθημερινή σχέση με την κοινωνία και τα βάσανα των ανθρώπων, η αποκάλυψη εκείνων που κρύβονται επιμελώς πίσω από την κουρτίνα, η αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της εξουσίας. Μαζί η αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, η γνώμη για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, η πρόταση για το μέλλον όπως την αντιλαμβάνεσαι χωρίς φόβο αλλά με το αναγκαίο πάθος κατά περίπτωση. Κάνοντας την προσωπική αποτίμηση κρίνω το ισοζύγιο θετικό. Το πόσο, είναι στην κρίση των ανθρώπων που κλήθηκαν εκ των πραγμάτων να κρίνουν καθημερινά τις παρεμβάσεις και τη στάση μου εδώ και πολλές δεκαετίες.
Αυτή η συναρπαστική πορεία ξεκίνησε άγουρα το 1975 με τα πρώτα άρθρα γνώμης-πρότασης στη "Μάχη" όταν μόλις στα 21 ρίσκαρα την ενασχόληση με το τοπικό και τη σύνδεση με το πολιτικό. Αλλωστε αυτή η σύνδεση αποτελούσε πεποίθηση από τον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε ένα ολόκληρο κίνημα ενάντια στη δικτατορία και πολιτικοποιήθηκε έντονα μέσα από τη σύγκρουση για το καθημερινό. Μετά από 2 χρόνια ξεκίνησε η συνεργασία με το "Ριζοσπάστη" και με την ιδιότητα του άμισθου ανταποκριτή, όπου και κόλλησα το πρώτο επαγγελματικό ένσημο, μια μήνυση για "συκοφαντική δυσφήμηση". Στη "Μάχη" πέραν του Σπύρου Ξιάρχου, γνώρισα και τον Ντίνο Πλεμμένο. Που ξεκίνησε από το 1979 τη δική του αυτόνομη πορεία με την εβδομαδιαία "Ελευθερία". Διαρκής η συνεργασία με ρεπορτάζ, άρθρα, σχόλια και η "χημεία" αποδείχθηκε στη συνέχεια εξαιρετικά ανθεκτική στο χρόνο.
Οταν γύρισα από το στρατό το 1982, η "Ελευθερία" ήταν πλέον ημερήσια απογευματινή -η μοναδική στην περιφέρεια- και ξεκίνησε αμέσως η επαγγελματική συνεργασία. Πολύ σύντομα ήρθε η πρόταση για το "Ριζοσπάστη", κάτι ανάμεσα σε επαγγελματική ενασχόληση και κομματική χρέωση. Από το αντιμόνιο και τα τυπογραφικά στοιχεία στο πρώτο εγχείρημα ηλεκτρονικής έκδοσης. Πρώτη επαφή με το Νίκο Φωτάκη στο αστυνομικό ρεπορτάζ και την ιστορία με το χασίς που ξεβράστηκε στις ακτές της Μεσσηνίας και μετά με τον Ντίνο Μήτση από τη συντακτική επιτροπή. Μεγάλη σχολή ο "Ριζοσπάστης" σε εποχές που το κίνημα και η Αριστερά κερδίζουν στο χώρο της διανόησης, χρόνια ολόκληρα στο δρόμο και στους νομούς της Πελοποννήσου (στα όρια της σημερινής Περιφέρειας). Παράλληλη πολιτική δραστηριότητα, υποψήφιος δήμαρχος το 1986, (τριμηνίτης) βουλευτής το 1989 και η διάσπαση του 1991.
Ολα αυτά τα χρόνια δεν κόπηκε ποτέ ο δεσμός με την "Ελευθερία", η επιστροφή έγινε σε μια φάση κατά την οποία το απογευματινό τετρασέλιδο πέρασε στη νέα τεχνολογία και έγινε πρωινή εφημερίδα με όλο και μεγαλύτερη ύλη. Ευτυχής συγκυρία σε δύσκολη προσωπική φάση και οφείλω ξεχωριστές ευχαριστίες στον Ντίνο για το ενδιαφέρον και την πρωτοβουλία του. Από τότε πολλά χρόνια (23 συναπτά) σε μια πορεία στη διάρκεια της οποίας με την προσπάθεια όλων και με την εκτίμηση των Μεσσήνιων, η εφημερίδα έφτασε πολύ ψηλά. Ανάμεσα στις πρώτες στην Ελλάδα. Εδωσε βήμα σε όλους, λειτούργησε υποδειγματικά και με την παρότρυνση της διεύθυνσης ως ανεξάρτητη εφημερίδα γνώμης, βρέθηκε πάντα απέναντι στην εξουσία υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του τόπου. Αυτό όσον με αφορά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλα έγιναν τέλεια. Και υποκειμενισμοί υπήρχαν και λαθεμένες εκτιμήσεις έγιναν, αλλά και υπερβολές. Πώς άλλωστε να απομονώσεις τον άνθρωπο από το θυμικό και τη γνώμη του από τη ζωή;
Παράλληλη παρένθεση σε αυτή την πορεία η τρίχρονη θητεία στο τοπικό ΝΕΤ που έδειξε τις δυνατότητες, αλλά και τα όρια της περιφερειακής τηλεόρασης.
Μια φιλική παρέα έγινε μια μεγάλη οικογένεια, η ανώνυμη εταιρεία έμεινε πάντα μια οικογενειακή επιχείρηση με απολύτως έντιμη σχέση της διεύθυνσης με τους εργαζόμενους και τις υποχρεώσεις της. Εζησα τις αγωνίες του Ντίνου και της Λεωνιδούλας σε δύσκολες εποχές και αισθάνομαι χαρά για την πολύχρονη συνεργασία και φιλία μας. Σπάνια μπορεί να συναντήσει κάποιος το εργασιακό κλίμα της "Ελευθερίας" στο χώρο της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Και φυσικά αυτό δεν είναι ανεξάρτητο από τους ανθρώπους της.
Μια μεγάλη εισαγωγή για το φινάλε: Αυτή η επαγγελματική -και όχι μόνο- πορεία ολόκληρων δεκαετιών τελείωσε. Αυτός ο κύκλος της ζωής έκλεισε για μένα με τα καλύτερα. Ηδη "κλείδωσε" η διαδικασία της συνταξιοδότησης. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες της εφημερίδας και την αγάπη τους όλα αυτά τα χρόνια. Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συνεργάτες μου δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς για την άψογη συνεργασία μας όλα αυτά τα χρόνια και τις προσπάθειες που καταβάλλουν μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Ντίνο και τη Λεωνιδούλα για τη συνεργασία, την υποστήριξη και τη μάχη που δίνουν σε δύσκολες εποχές.
Φυσικά έκλεισε ένας κύκλος, αλλά ανοίγει ένας άλλος. Από τις στήλες πλέον της εφημερίδας θα συναντιόμαστε με την ιδιότητα του άμισθου συνεργάτη που δεν μπορεί να του λείψει το οξυγόνο της επικοινωνίας με τους ανθρώπους, την ιστορία, τον πολιτισμό και το μέλλον του τόπου.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!
