Οταν έρχεται η στιγμή να φανερώσεις δημόσια κάποια συναισθήματά σου, δεν είναι κάτι εύκολο, ακόμα και αν αυτά είναι από τα καλύτερα που έχεις νιώσει. Πάνε 25 χρόνια από την ώρα που ο Ηλίας μετά από την Βουλή μπήκε στην εφημερίδα σαν κανονικά εργαζόμενος και μαζί με την αρχική παρουσία του σαν συνεργάτης (τότε που ήταν ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη») πρέπει να προσθέσουμε ακόμα μια δεκαετία που δουλέψαμε δίπλα-δίπλα.
Θεωρώ ότι η σχέση μας ήταν τέτοια που δύσκολα διέκρινες ποιος κάνει κουμάντο στη σύνταξη, καθώς δεν υπήρχαν εγωισμοί, ανταγωνισμοί και αντεγκλήσεις. Στις εκτιμήσεις των δημοσιογραφικών κειμένων παρά τους διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς μας, κυριαρχούσε η άποψη ότι η «Ε» έπρεπε να δίνει στους αναγνώστες ισορροπημένα κείμενα και να τους αφήνει να κρίνουν. Και αυτοί έκριναν αλλά και συνεχίζουν να κρίνουν δίνοντας στην «Ε» κορυφαία θέση όχι μόνο τοπικά αλλά και στο περιφερειακό στερέωμα της χώρας.
Στο αποτέλεσμα αυτό ο Ηλίας Μπιτσάνης είχε την μερίδα του λέοντος. Δούλευε και έγραφε ασταμάτητα, ήταν ακούραστος εργάτης και αυτό το γνωρίζουν όλοι μέσα και έξω από την εφημερίδα.
Μου φαίνεται απίστευτο ότι η ψυχή της «Ε», ο Ηλίας Μπιτσάνης, δεν είναι από προχθές αρχισυντάκτης. Και όμως αυτό είναι αλήθεια καθώς ο χρόνος είναι αμείλικτος και θα χρειαστεί προσπάθεια για να αφομοιώσουμε τη νέα πραγματικότητα.
Η συνεργασία μου με τον Ηλία πέρασε από πολλές φάσεις με κυρίαρχα στοιχεία την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση και θα τολμούσα να πω, τον θαυμασμό. Αν αυτό υπήρξε αμοιβαίο είμαι ευτυχής.
Η στενή μας συνεργασία γιγαντώθηκε και χαλυβδώθηκε όταν οι τερμίτες των θεσμών και των αξιών, αυτοί που ο κόσμος λέει λαμόγια, μην μπορώντας να… καταπιούν την επιτυχία της «Ε» δημοσιογραφικά και εκδοτικά αποφάσισαν να μας επιτεθούν με χυδαίο και συκοφαντικό τρόπο. Τους αγνοήσαμε και απαντήσαμε με την δουλειά μας. Τους αφήσαμε στη δυστυχία τους και στη χλεύη των αναγνωστών, έχοντας μόνο στόχο τη βελτίωσή μας και την τήρηση της αδέσμευτης γραμμής μας.
Είμαι ακόμα βέβαιος για τον σεβασμό που έχουν οι συντάκτες της «Ε» στο πρόσωπο του Ηλία, παρά την πίεση που τους ασκούσε για να προωθείται η δουλειά. Είμαι ακόμα σίγουρος ότι και ο Ηλίας θα έχει να θυμάται τα καλύτερα παρά την πίεση που του ασκούσα εγώ για καλύτερη απόδοση των συντακτών. Αρα ας μην του χρεώσουν όλη την πίεση, τουλάχιστον η μισή είναι δική μου.
Για να μην κινδυνεύσω να μου πουν ότι φιλοτεχνώ την αγιογραφία του Ηλία θα σταματήσω εδώ. Θα του πω μόνο ότι τον ευχαριστώ για όλα και θα τον παρακαλέσω να μην απομακρυνθεί από την εφημερίδα.
Εχει πολλά ακόμα να γράψει για την ιστορία του τόπου, τομέα στον οποίο διαπρέπει ως ιστοριοδίφης και ας διαλέξει όποια ημέρα της εβδομάδας προτιμά να μας γράφει ένα άρθρο για αναπτυξιακά θέματα, που τόσο άριστα κατέχει. Για την περιποίηση του κήπου του θα αφιερώσει πολύ χρόνο, ας αφιερώσει και ελάχιστο για να ποτίζει το δένδρο που τόσο συνέβαλε να αναπτυχθεί και να δώσει καρπούς για τροφή ανάπτυξης της Μεσσηνίας.
Ντίνος Δ. Πλεμμένος
