Η πρώτη εκπομπή "Επί Τάπητος" της οποίας είχα την ευθύνη, μεταδόθηκε εκτάκτως στην επέτειο των σεισμών το Σεπτέμβριο του 1993, με τη συμμετοχή του τότε δημάρχου Π. Κουμάντου και του μετέπειτα Χρ. Μαλαπάνη. Μέχρι τον Ιούλιο του 1996 που άλλαξε χέρια το κανάλι, καθώς δεν ήταν ανταποδοτικό παρά τις προσπάθειες, μεταδόθηκαν κοντά 150 εκπομπές στις οποίες παρουσίασαν τις θέσεις τους κόμματα, βουλευτές, υπουργοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες. Σε ένα δείγμα γραφής σχετικά με την περί διαλόγου αντίληψη, το ρόλο του παρουσιαστή και το πολιτικό - επαγγελματικό ήθος που θα έπρεπε να εκπέμπει η τηλεόραση.

Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για τέτοιες ιστορίες, εν τάχει όμως στο σχολιασμό κάποιων πραγμάτων που διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε. Αρχή από το "μπαλαφουμά της Αριστομένους", όπως είχα χαρακτηρίσει την σπουδή του δημάρχου Π. Νίκα να εξαγγείλει από το Μάρτιο του 2007 τη διάνοιξη της Αριστομένους. Γράφοντας μεταξύ των άλλων ότι "ο ίδιος αναλαμβάνει ρόλο... κυκλοφοριολόγου, εντάσσοντας το θέμα της διάνοιξης με κάποια ευρύτερη μελέτη του κυκλοφοριακού. Και έρχεται να αναρωτηθεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει με το κυκλοφοριακό αυτή η ιστορία, όταν ο υποτιθέμενος δρόμος θα ενώσει το κέντρο με την Κρήτης, τη στιγμή που σε αυτή απολήγουν από δύο πλευρές και σε απόσταση 100 μέτρων η Ψαρών και η Φιλελλήνων που μοιράζονται το φορτίο των αυτοκινήτων, ξεκινώντας από το σημείο που η Αριστομένους συναντά το Πάρκο Σιδηροδρόμων". Οταν μετά από 8 χρόνια οι δημοτικοί παράγοντες επανέρχονται με τα ίδια επιχειρήματα στο θέμα αυτό, κατατρύχονται από εμμονές καταστροφικές για την πόλη.

Να πάμε όμως λίγο πιο πέρα στη Φαρών, όπου η δημοτική αρχή σπατάλησε μεγάλο ποσό για ένα προβληματικό στη λειτουργία του έργο, με το επιχείρημα ότι πρέπει να διευκολύνονται οι επιβάτες των... κρουαζιερόπλοιων. Αντί να τους στείλουν από το Πάρκο ώστε να δουν μια μοναδική εικόνα της πόλης και το ανοιχτό Μουσείο Σιδηροδρόμων (αρχίζει να με βάζει σε υποψίες η διάνοιξη), τους "σπρώχνουν" να θαυμάσουν το... πολεοδομικό κακούργημα των πολυκατοικιών της Φαρών. Οσοι δεν ακολουθούν το δυτικό ευρωβόρο πεζοδρόμιο, χάνονται, περιπλανιόνται και ταλαιπωρούνται στο ανατολικό. Με τα πολλά στο δυτικό πεζοδρόμιο και στο ύψος της Πλάτωνος έβαλαν πινακίδα που δείχνει το σημείο από το οποίο θα κατευθυνθούν στο κέντρο. Δεν έκαναν όμως το ίδιο στο ανατολικό πεζοδρόμιο, ούτε στη συμβολή με τη Βασ. Γεωργίου. Με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να βαράνε πολλές φορές… ορθοπεταλιά μέχρι την Υπαπαντή, ψάχνοντας το κέντρο. Δεν τους ακολουθεί ένας από πίσω να καταλάβει τι χρειάζονται οι επισκέπτες;

Και αφού παίρνουν το ανατολικό πεζοδρόμιο, ανεβαίνοντας φθάνουν μέχρι τη Βασ. Ολγας. Εκεί επειδή πολλοί είναι ηλικιωμένοι, περνούν το σκουπιδοπήγαδο για... παγκάκι και ανεβαίνουν να ξεκουραστούν. Μέχρι να τους πάρει η μπόχα και να φύγουν άρον-άρον για ασκήσεις ισορροπίας. Γιατί μόνον εκπαιδευμένοι στο άθλημα μπορούν να συνεχίσουν από ένα πεζοδρόμιο 20-30 πόντων το οποίο μάλιστα διαθέτει και λακκούβες. Με κίνδυνο ή να βρεθούν ξαπλωμένοι στην άσφαλτο ή να ροβολήσουν κατά τα χαλάσματα που δείχνουν τη χειρότερη εικόνα στο κέντρο της πόλης. Και φυσικά δεν αφορά αυτό μόνον κάποιους επισκέπτες αλλά εκατοντάδες (τουλάχιστον) κατοίκους οι οποίοι χρησιμοποιούν καθημερινά αυτό το άθλιο κομμάτι 30 μέτρων στο οποίο μπορεί να γίνει η χειρότερη ζημιά. Οταν δαπανώνται απίστευτα ποσά για επιλεκτικές αναπλάσεις πεζοδρομίων, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για μια εικόνα η οποία θα πρέπει να εκλείψει το ταχύτερο δυνατόν. Και μάλιστα με ελάχιστο κόστος, ασήμαντο συγκριτικά με άλλες επεμβάσεις.

Η φωτογραφία δεν είναι από το σαϊτοπόλεμο, αλλά από τα χαλκούνια στο Αγρίνιο που ανάβουν αμέσως μετά τη συνάντηση των επιταφίων. Παρόμοια τα πυροτεχνήματα έλκουν την καταγωγή τους στην ιταλική παράδοση της Δυτικής Ελλάδας και για τα χαλκούνια αθηναϊκά και τοπικά μέσα ανέφεραν ότι "έκλεψαν την παράσταση". Γιατί δεν μπέρδεψαν το έθιμο (που είχε και εκεί διακοπεί μετά από απαγόρευση και άρχισε πάλι από το 1985) με τα βαρελότα, τους δυναμίτες και τα όσα προκαλεί πολλές φορές η κατασκευή και χρήση τους...