Πληθαίνουν οι τοπικοί παράγοντες που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τα δημόσια πρόσωπα κρίνονται με βάση τη δραστηριότητά τους και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους. Και αυτό ασφαλώς δεν είναι τυχαίο στις σημερινές συνθήκες. Πολλοί είχαν μάθει να βρίσκονται στο απυρόβλητο πιστεύοντας ότι πολιτική είναι να κάνεις δημόσιες σχέσεις (από την Αθήνα μέχρι το τελευταίο χωριό), να κρύβεσαι πίσω από την υπαλληλία στα δύσκολα (που καλείται να πληρώσει τις αμαρτίες) και να πανηγυρίζεις για επιτυχίες στα εύκολα και δρομολογημένα (λέγε με… ΕΣΠΑ). Αλλοι κρύβονταν ακόμη και στο… τηλέφωνο έχοντας να διαχειριστούν μικρούς δήμους για παράδειγμα, στους οποίους η παραγωγή έργου ήταν μηδενική αλλά δεν απασχολούσε και πολλούς. Ορισμένοι είχαν μάθει να… διατάζουν και ως εκ τούτου πίστεψαν ότι έτσι θα πολιτευτούν και στους δήμους, ενώ κάποιοι άλλοι γύριζαν με τη… σφραγίδα στο χέρι στους διαδρόμους για να βρουν πελάτες έχοντας ανακαλύψει τη… γοητεία της εικόνας.
Το βολικό σκηνικό όμως κατέρρευσε και γιατί ο "Καλλικράτης" αποτελεί το μεγεθυντικό φακό μέσα από τον οποίο φαίνονται όλα αυτά που κρύβονταν, αλλά και γιατί η οικονομική κρίση στερεί την "πολυτέλεια" παραγωγής έργου εκ του ασφαλούς. Τα παλιά προγράμματα ολοκληρώνονται, καινούργια είναι ελάχιστα που φαίνονται στον ορίζοντα, οι κρατικοί πόροι μειώνονται συνεχώς και οι τοπικοί παράγοντες καλούνται να διαχειριστούν μια δύσκολη κατάσταση.
Το κακό είναι πως κάποιοι συνεχίζουν να νομίζουν ότι στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τίποτε ούτε στο θεσμικό, αλλά ούτε και στο οικονομικό πεδίο. Ως εκ τούτου θεωρούν ότι η λαϊκή εντολή (συνήθως πλαστογραφημένη από τον εκλογικό νόμο) αποτελεί εν λευκώ εξουσιοδότηση διοίκησης τσιφλικιού εξουσίας. Συμπεριφέρονται ως "αφεντικά" και όχι ως εξουσιοδοτημένοι να διαχειριστούν τις κοινές υποθέσεις. Και όταν βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την κριτική αφού η λαϊκή σοφία τους έχει προειδοποιήσει για την ιστορία με το ύψος που… ανεβαίνει η μαϊμού, αρχίζουν να αντιδρούν με απίστευτο κόμπλεξ, ενίοτε δε και απύθμενο θράσος. Και φυσικά με τεράστιο έλλειμμα πολιτικής κουλτούρας καθώς έχουν διαπαιδαγωγηθεί κομματικά με τη λογική του επιβήτορα της εξουσίας. Και επικοινωνιακά με τη λογική των πάσης φύσεως νταραβεριτζήδων που δεν πληρώνουν κανέναν χρησιμοποιώντας ως ασπίδα τα μέσα και τους πολιτικούς παρατρεχάμενους.
Σε όλο αυτό το σύστημα έχει πέσει γενική ταραχή γιατί απλούστατα τα μεγέθη και η κρίση περιορίζουν τα παιχνίδια, πολλά πράγματα κραυγάζουν πλέον και η ανικανότητα για την παραγωγή έργου φαίνεται από μακριά. Ορισμένοι τυφλωμένοι από την αλαζονεία νομίζουν ότι έχουν κατακτήσει την… κορυφή του κόσμου, αλλά συντόμως θα αντιληφθούν ότι οι πολίτες γίνονται όλο και λιγότερο… πελάτες. Οσα λαμόγια και αν επιστρατεύσουν με δόλωμα την εξουσία και τον κορβανά της, όχι μόνον δεν μπορούν να κρύψουν την ανικανότητα στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων (και όχι μόνον), αλλά αντιθέτως εκτίθενται όλο και περισσότερο. Αν δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι οι πολιτικοί, η κοινωνία γνωρίζει όλο και περισσότερο τους απατεώνες που προστατεύουν. Και κάποια στιγμή θα τους ανταμείψει αναλόγως σε όποιο επίπεδο της πολιτικής και αν βρίσκονται.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr