Από την ίδια τη θέση του αεροδρομίου, αυτό το κομμάτι του οδικού δικτύου αποτελεί είσοδο στην Πελοπόννησο και τη Μεσσηνία. Μια είσοδο που παρουσιάζει απογοητευτική εικόνα και ακόμη χειρότερη λειτουργία. Μπορεί οι ντόπιοι να έχουμε συνηθίσει το καρακιτσαριό εκατέρωθεν του δρόμου, αλλά για τον επισκέπτη που έχει ακούσει τόσα και τόσα για την περιοχή, αποτελεί ένα σοκ. Μια άναρχα αναπτυγμένη "βιοτεχνική" περιοχή χωρίς προδιαγραφές και περιορισμούς, ξετυλίγεται σε μήκος χιλιομέτρων. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις οργανωμένων χώρων έρχονται να τονίσουν τον κανόνα που περιλαμβάνει κακόγουστες πινακίδες, παλιατζουρία και αταξία, εγκαταστάσεις που έχουν αφεθεί στην τύχη τους και σαπίζουν, διαλυμένες κολόνες, αντικείμενα ατάκτως ερριμμένα πίσω από συρματοπλέγματα. Ούτε καν οι προδιαγραφές για κόμβους εισόδου-εξόδου δεν τηρούνται σε αρκετές εγκαταστάσεις. Βεβαίως ο καθένας προσπαθεί, όπως καταλαβαίνει και όπως τον διευκολύνει, να οργανώσει και να... διαφημίσει την πραμάτεια του. Σε τελευταία ανάλυση οι εγκαταστάσεις έγιναν και σε εποχές που οι επισκέπτες δεν είχαν ανακαλύψει την περιοχή και το... αεροδρόμιο. Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι τι κάνουν εκείνοι οι οποίοι διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου και φιλοδοξούν να καταστήσουν την περιοχή "προορισμό". Και δεν συζητούμε για... φοβερά και τρομερά πράγματα, αλλά για μια στοιχειώδη παρέμβαση έτσι ώστε να συμμαζευτεί η κατάσταση και να καλυτερεύσει η εικόνα. Δεν ζητάει κανένας... καλλιγραφίες, μια προσπάθεια χρειάζεται να γίνει από όλους και η πρωτοβουλία δεν μπορεί παρά να ανήκει στην αυτοδιοίκηση.

Και βέβαια η εικόνα των εγκαταστάσεων δεν είναι η μόνη, ίσως ούτε η κύρια αιτία για την χείριστη εντύπωση που αποκομίζει όποιος κινείται σε αυτή την περιοχή. Η απουσία ουσιαστικής φροντίδας για το δρόμο από την πλευρά των αρμοδίων (όποιοι και αν είναι αυτοί), συντείνει στην διαμόρφωσή της. Από τους ξεραμένους καλαμιώνες μέχρι τα νεκρά ζώα που κείτονται πολλές φορές στο δρόμο, υπάρχει ένα πλήθος παρεμβάσεων τις οποίες οφείλουν να οργανώσουν αυτοδιοίκηση και κράτος. Τώρα θα μου πείτε ότι αν καταφέρουν και εξολοθρεύσουν τους καλαμιώνες θα έχουμε πολλαπλασιασμό των τροχαίων, αλλά αυτό δεν είναι... δικαιολογία. Γιατί πράγματι ο δρόμος είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και η σήμανση που υπάρχει είναι το λιγότερο ανεπαρκής. Η κατάσταση γίνεται ακόμη περισσότερο δύσκολη το χειμώνα, καθώς ο δρόμος κρατάει νερά και τα αυτοκίνητα κινδυνεύουν να χορέψουν πάνω στα νερά και τη διαφορετική πρόσφυση των ελαστικών και να βρεθούν σε χαντάκι. Οι διαγραμμίσεις εξαφανίζονται και οι ανωμαλίες του δρόμου που ανοίγει και στενεύει απότομα σε κάποια σημεία, αποτελούν μια ακόμη παγίδα. Δυστυχώς το κεφάλαιο "βελτίωση δρόμου" έχει καταλήξει να αποτελεί βαρέλι δίχως πάτο, που εξαφανίζει το δημόσιο χρήμα χωρίς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Εχουν γίνει τόσες φορές βελτιώσεις δρόμων που αν είχαν μαζευτεί τα χρήματα σε έναν... κουμπαρά, θα είχαμε φτιάξει καινούργιους. Και το συγκεκριμένο τμήμα αποτελεί μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση δρόμου που... δεν βελτιώνεται παρά το... τάισμα.

Και από πάνω έρχεται το... φως. Μια ιστορία δεκαετιών, προφάσεων, αντιφάσεων και ανακολουθιών. Οσοι περνούν από το δρόμο το βράδυ ειδικά τις βροχερές ημέρες του χειμώνα, κάνουν προκαταβολικά και ένα (νοερό) ευχέλαιο. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι δεν φαίνεται τίποτε σε απόσταση λίγων μέτρων, ο κίνδυνος τροχαίου ατυχήματος καραδοκεί και η αίσθηση του φόβου είναι διάχυτη. Εκτός από εκείνους φυσικά που δεν καταλαβαίνουν τίποτε στους δρόμους και γίνονται αίτιοι ατυχημάτων. Αν έτσι αισθάνονται εκείνοι που γνωρίζουν το δρόμο, φαντασθείτε πώς νιώθουν οι επισκέπτες που από τα φώτα του αυτοκινητόδρομου και του άλλου δικτύου, πέφτουν στο απόλυτο σκοτάδι. Και αν έρχονται ομαδικά με το αεροπλάνο, λίγο το κακό, γιατί τέλος πάντων θεωρούν σίγουρο ότι ο οδηγός του λεωφορείου που θα τους παραλάβει μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Σκεφθείτε όμως εκείνους που κυκλοφορούν με το δικό τους αυτοκίνητο ή νοικιάζουν στο αεροδρόμιο και... πέφτουν στα βαθιά. Επιπλέον οι ντόπιοι γνωρίζουν ότι στο δρόμο υπάρχουν συγκεκριμένοι κίνδυνοι, ασχέτως αν κάποιοι τους αγνοούν. Είναι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν στο δρόμο (και όχι πάντα σε φυσιολογική κατάσταση), είναι τα ζώα (ακόμη και μεγαλόσωμα) που μπορεί να βρεθούν στην πορεία του οδηγού, είναι τα αυτοκίνητα που πετάγονται από κάθετους δρόμους. Το βράδυ πρόκειται για δρόμο εξαιρετικά επικίνδυνο και θα πρέπει να ντρέπονται εκείνοι που τόσα χρόνια αδιαφορούν ή βρίσκουν δικαιολογίες για να μην φωτιστεί.

Δεν χρειάζεται και... μεγάλη προσπάθεια για να καταγράψει κάποιος εκ των αρμοδίων το σύνολο των προβλημάτων που υπάρχουν. Αυτά που εντοπίσαμε είναι ένα μέρος τους και φυσικά η διαχείριση της υπόθεσης ανήκει κυρίως στην αυτοδιοίκηση και απαιτεί συνεργασία των Δήμων Καλαμάτας και Μεσσήνης προκειμένου να αλλάξει η σημερινή εικόνα. Κάποιοι ίσως σκέπτονται και ολίγον... πονηρά ή ομιλούν παραπλανητικά. Πρόκειται για εκείνους που παραπέμπουν τη λύση στο μέλλον με την ολοκλήρωση του περιφερειακού της Καλαμάτας που θα συνδέσει από τη μέση το δρόμο με την πόλη και θεωρητικά να παρακάμψει ένα μεγάλο μέρος. Αλλά και με την κατασκευή του νέου δρόμου προς Ριζόμυλο που θα παρακάμψει και το υπόλοιπο. Πλην όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, ο δρόμος θα υπάρχει ακόμη και μετά την ολοκλήρωση των δύο αυτών τμημάτων που θέλουν το... χρόνο τους και ιδιαιτέρως ο δεύτερος. Και θα χρησιμοποιείται τόσο από ντόπιους όσο και από επισκέπτες αναλόγως του σημείου προορισμού και των προβλημάτων που θα υπάρξουν για την κίνηση στον αστικό οδικό ιστό. Ενώ η κατανομή του φορτίου θα εξαρτηθεί και από το κατά πόσον θα μπουν διόδια στον περιφερειακό για την κίνηση έξω από την πόλη. Επιπλέον δε η λύση που κατά πως φαίνεται προκρίνεται για απολύτως οικονομικούς λόγους, είναι η βελτίωση του υφιστάμενου δρόμου προς Ριζόμυλο. Ως εκ τούτου τα αιτήματα για παρεμβάσεις στο δρόμο Ασπρόχωμα-Μεσσήνη δεν είναι ούτε άκυρα, ούτε άκαιρα. Η αυτοδιοίκηση έχει το λόγο για το δρόμο-καρμανιόλα.