Η υπόθεση εκμετάλλευσης του λιγνίτη στην περιοχή του Χωματερού φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από ζητήματα που έχουν ιδιαίτερη αξία και μάλιστα στη σημερινή εποχή που η κρίση σαρώνει τα πάντα και δίνει διέξοδο στους κάθε λογής κερδοσκόπους που προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν.
Αν εξετάσει κάποιος αυτοτελώς την υπόθεση των λιγνιτωρυχείων σε αυτή την περιοχή της Πυλίας το πιο πιθανό είναι πως θα οδηγηθεί σε λάθος συμπέρασμα. Γιατί αυτοτελώς το ζήτημα έχει απαντηθεί εδώ και πολλά χρόνια τόσο από την τοπική κοινωνία όσο και από τα θεσμικά όργανα. Το γεγονός ότι επανέρχεται υποδηλώνει ότι κάποιοι επιχειρούν να αξιοποιήσουν τη σημερινή οικονομική κατάσταση και προβάλλοντας το επιχείρημα της επένδυσης να καταφέρουν αυτό που δεν κατάφεραν παλαιότερα. Ο τρόπος με τον οποίο πλασαρίστηκε αυτή η… μαγική λέξη είναι ενδεικτικός και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ένα ολόκληρο σύστημα στην περιοχή μας. Επειδή κανένας στη Μεσσηνία δεν μπορεί να πάρει στην πλάτη του την υποστήριξη της επένδυσης, έρχονται από την… Κόρινθο για να μας νουθετήσουν με το σύστημα αναπαραγωγής δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο. Οι απαντήσεις στην προσπάθεια αυτή δόθηκαν και με διάφορους τρόπους. Εκείνο το οποίο θα πρέπει να εξηγήσουν όσοι αναλαμβάνουν να κάνουν τους… αγγελιαφόρους είναι, πώς σε ένα λιγνιτωρυχείο 477 στρεμμάτων θα επενδυθούν 250 εκ. ευρώ, θα εξασφαλιστούν 200 θέσεις εργασίας και όλα αυτά για 20 χρόνια. Και επειδή αυτό δεν εξηγείται, θα πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα και υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.
Οι εξηγήσεις θα πρέπει να δοθούν από τους αρμόδιους, με δεδομένο φυσικά το γεγονός ότι η λιγνιτοφόρα έκταση είναι πολύ πιο μεγάλη. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στη διακήρυξη θα διαπιστώσει ότι η διατύπωση είναι "εκμετάλλευση λιγνιτωρυχείων έκτασης 477,005 στρεμμάτων εντός της Ο.Π. 30 του Νομού Μεσσηνίας". Για όσους δεν γνωρίζουν, αυτό σημαίνει Οριστική Παραχώρηση μεταλλείου εντός του οποίου προσδιορίζεται μια έκταση προς εκμετάλλευση. Δεν γνωρίζουμε πόση είναι η έκταση της συγκεκριμένης παραχώρησης, όμως από την απορριπτική απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας στην προηγούμενη προσπάθεια (υπάρχει αναρτημένη στο Διαδίκτυο), προκύπτει ότι στην περιοχή υπάρχουν και οι Ο.Π. 29, 51, 52 και 53 που ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο.
Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το θέμα η Περιφέρεια αποκαλύπτει ότι δεν έχει συγκροτημένο σχέδιο για τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στην περιοχή. Κανένας δεν ασχολήθηκε ποτέ ούτε με τη "χαρτογράφηση" των φυσικών πόρων της περιοχής και του τρόπου αξιοποίησης. Ολα αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση και ως εκ τούτου κάθε φορά επιβάλλεται διά της πλειοψηφίας η λογική της "επένδυσης" παρά τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχουν ακόμη και οι υπηρεσίες. Κλασικό παράδειγμα η υπόθεση μεγάλης κτηνοτροφικής μονάδας στην Αρκαδία για την οποία η υπηρεσία ζήτησε μελέτη, δεν λήφθηκε υπόψη από την πλειοψηφία των συμβούλων αλλά την καταψήφισε ο μοναδικός κτηνίατρος που είναι μέλος του Περιφερειακού Συμβουλίου και ανήκει στην πλειοψηφία (Ηλ. Στρατηγάκος). Εννοείται βεβαίως ότι η αντίδραση των πολιτών είναι γραμμένη στον... Πάπυρο Λαρούς της πλειοψηφίας.
Με την πρακτική αυτή πολύ γρήγορα θα εμφανιστούν στην Περιφέρεια Πελοποννήσου ανάλογες καταστάσεις. Αρκεί μόνο να υπογραμμίσουμε ότι η περιοχή διαθέτει και άλλα κοιτάσματα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, με πρώτο αυτό του αργύρου, ψευδαργύρου και μολύβδου στους Μολάους. Περιλαμβάνεται και στην έκθεση του ΙΓΜΕ που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνητικοί παράγοντες και στη λογική... πουλάμε ό,τι προλάβουμε μπορεί να προκύψει θέμα εκμετάλλευσης. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν η Περιφέρεια Πελοποννήσου έχει σχέδιο για την ανάπτυξη της περιοχής το οποίο παίρνει υπόψη του όλες τις δυνατότητες και τις πιθανότητες ή κινείται με βάση τη λογική των "επενδυτικών ευκαιριών" κατά περίπτωση.
Την απάντηση δίνει η πρακτική της πλειοψηφίας και η επιλογή της να κάμψει κάθε αντίσταση σε αυτό που ορίζει η ηγετική της ομάδα. Και φυσικά χωρίς σχέδιο και με τέτοιες πρακτικές, όχι μόνον η υπόθεση της ανάπτυξης δεν προωθείται, αλλά ανοίγει ένα πεδίο αντιπαράθεσης με τις τοπικές κοινωνίες που αρνούνται να δεχθούν ως αναπτυξιακό πρότυπο τη λογική της "επενδυτικής ευκαιρίας".