Σε μια πραγματικά οξυμμένη κατάσταση, με πολλά μέτωπα διάσπαρτα μεταξύ τους και σημαντικές συνέπειες στο καθένα από αυτά, τότε είναι αλήθεια ότι οι όποιοι μηχανισμοί φθάνουν στα όριά τους -ίσως όχι τόσο λόγω έλλειψης ικανού αριθμού τεχνικών μέσων, αλλά λόγω έλλειψης προσωπικού, αλλά και... καυσίμων.
Οση προθυμία και φιλότιμο κι αν επιστρατευθεί, ακόμα και η προσθήκη των -πάντα πολύτιμων- εθελοντών, δεν μπορεί να αναπληρώσει την έλλειψη προσωπικού για την οποία διαμαρτύρονται όλο και περισσότεροι αυτοδιοικητικοί.
Κακά τα ψέματα, όσο κι αν με τους συμβασιούχους των 2, των 5 και των 8 μηνών, η Πολιτεία «ξεγελά» -όπως νομίζει τουλάχιστον- τις στατιστικές για την ανεργία που καλπάζει σαν... Ινδιάνος σε επίθεση, παίρνοντας τα σκαλπ όλο και περισσότερων, κυρίως νέων και γυναικών.
Οσο συνεπείς, όσο «δουλευταράδες», όσο αποτελεσματικοί κι αν είναι οι συμβασιούχοι, η αποτελεσματική αντιμετώπιση των έκτακτων -και πολλές φορές εξαιρετικά επικίνδυνων- καταστάσεων, απαιτεί προσωπικό που έχει εκπαιδευθεί κατάλληλα, έχει παρακολουθήσει ώρες σεμιναρίων και έχει μετάσχει σε ικανό αριθμό ασκήσεων ετοιμότητας.
Αλλά ακόμα κι αν βρεθεί τρόπος να εκπαιδευτούν αυτοί οι άνθρωποι -πράγμα που φυσικά δεν θα κάνει η Πολιτεία, γιατί... κοστίζει- είναι υποχρεωμένοι οι αυτοδιοικητικοί φορείς να τους διώξουν μόλις λήξει η σύμβασή τους. Για να αρχίσει, μετά, ένας ακόμα κύκλος με ανθρώπους που θα πρέπει να εκπαιδευτούν στην αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων, που κι αυτών θα λήξει η σύμβαση και... φτου από την αρχή!
Υποθέτω ότι φθηνότερα θα στοίχιζε η εκπαίδευση συγκεκριμένου αριθμού ανθρώπων που θα προσληφθούν μόνιμα, ώστε -μαζί με όλα τα άλλα- να αποκτάται και εμπειρία.
Ωστόσο, ας μην ανησυχεί κανείς, τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να γίνει, μιας και συνήθως, όσα δεν γνωρίζει κάποιος από αυτούς τους συμβασιούχους, καλύπτονται από το φιλότιμο και τη θέληση να βοηθήσει συνανθρώπους του.
Παρ’ όλα αυτά, αν και χάρη στο φιλότιμο πάμπολλων ανθρώπων αποφεύγονται -κάποιες φορές- τα χειρότερα, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει εσαεί.
Τα Σώματα Ασφαλείας, -εν προκειμένω η Πυροσβεστική και η Αστυνομία στην ξηρά, όπως και το Λιμενικό στη θάλασσα- καλούνται πάμπολλες φορές, στη διάρκεια του χειμώνα να επέμβουν, όταν οι καιρικές συνθήκες δημιουργούν καταστάσεις επικίνδυνες για τους πολίτες. Το προσωπικό τους, στις παρούσες συνθήκες και υπό την παρούσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία, είναι λίγο συγκριτικά με τις ανάγκες που μπορεί να προκύψουν -είτε σε ορεινές περιοχές, λόγω του χιονιού ή της ομίχλης ή... και των δύο, είτε σε κάμπους ή και αστικά περιβάλλοντα που έχουν πλημμυρίσει, είτε σε μια τρικυμισμένη θάλασσα.
Οπως ίσως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, ουσιαστικά επαφιόμαστε στους ένστολους και στο φιλότιμο των συμβασιούχων και των εθελοντών, ενώ οι όποιοι σχεδιασμοί συχνά ανατρέπονται από την πραγματικότητα.
Δεν είναι καταστροφολογικά τα παραπάνω, απλώς θέλουν να καταδείξουν ότι ένας ουσιαστικός και αποτελεσματικός μηχανισμός Πολιτικής Προστασίας χρειάζεται ανθρώπους που θα έχουν μια πιο μόνιμη σχέση με τον αυτοδιοικητικό φορέα, ακριβώς για να εκπαιδευτούν όπως πρέπει, ακριβώς για να μπορούν να διαθέσουν τις ικανότητες και τις εμπειρίες τους χωρίς την αγωνία ότι σε μερικούς μήνες θα ψάχνουν πάλι για δουλειά.
Φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος να επαναπαυθεί κάποιος στη μονιμότητα, αν και κάτι τέτοιο, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορεί να αποτρέπεται με συγκεκριμένες δικλίδες, νομοθετικής φύσης.
Η εκπαίδευση αποτελεί επένδυση για το μέλλον και είναι στο χέρι της Πολιτείας να διαλέξει αν θα βαδίσει με εξαρτημένους από -ενίοτε δουλικές- σχέσεις εργασίας για λόγους μιας κακώς εννοούμενης «οικονομίας» ή αν θα επενδύσει στελεχώνοντας με μόνιμο προσωπικό ορισμένους κρίσιμους μηχανισμούς, δικούς της και των ΟΤΑ.
Φυσικά, υπάρχει και η δυνατότητα να ιδιωτικοποιηθούν οι συγκεκριμένοι κρίσιμοι μηχανισμοί -μόνο που τότε η Πολιτεία και οι ΟΤΑ θα πρέπει να τους μισθώνουν για τις υπηρεσίες τους, κι αυτό ειλικρινά δεν γνωρίζω αν τελικά θα τους κοστίζει λιγότερο...
