Γιατί είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το μέλλον της περιοχής μπορεί και πρέπει να οικοδομηθεί στην πρωτογενή παραγωγή, πράγμα που σημαίνει ότι το θέμα αυτό θα πρέπει να βρεθεί στο κέντρο της προσοχής εκείνων που διεκδικούν να διαχειριστούν τις υποθέσεις του κάθε δήμου. Προς υπενθύμιση ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε πριν από 2,5 χρόνια:
«Από την αρχή των συζητήσεων για τον "Καλλικράτη" είχαμε επισημάνει την ανάγκη να αντιληφθούν οι νέοι δημοτικοί άρχοντες τη σημασία που αποκτά πλέον στην ατζέντα των δραστηριοτήτων η υπόθεση της ανάπτυξης. Συνεχίζουμε να επιμένουμε στην αναγκαιότητα αυτή, γνωρίζοντας ότι το πολιτικό προσωπικό της αυτοδιοίκησης κατά βάση προέρχεται από το υπάρχον και ως εκ τούτου δύσκολα μπορεί να αλλάξει αντιλήψεις και πρακτικές. Παράλληλα όμως και οι καλλικρατικοί δήμοι ως δομές προέρχονται από τους καποδιστριακούς δήμους, πράγμα που σημαίνει ότι και το υπαλληλικό δυναμικό των δήμων είναι ανεπαρκές για να υποστηρίξει έναν τέτοιο αναπροσανατολισμό.
Οι κρίσεις και για τα δύο ζητήματα που προαναφέρθηκαν δεν θα πρέπει να εκληφθούν υποχρεωτικά ως απαξιωτικές, αλλά ως μια αφετηρία για να αναζητηθούν τα κατάλληλα μέτρα κατά περίπτωση προκειμένου να ενισχυθεί η αναπτυξιακή διάσταση της δραστηριότητας των δήμων. Και για να είμαστε μέσα στην πραγματικότητα, πρωτίστως ανάπτυξη σημαίνει παραγωγή και αυτό οδηγεί κατ’ ευθείαν στον πρωτογενή τομέα. Αν κάτι μπορεί να γίνει γρήγορα (με όλη τη σχετικότητα που μπορεί να έχει ο χρόνος), είναι εκείνο που δεν έγινε εδώ και πολλά χρόνια: Να προχωρήσουν τάχιστα μέτρα τα οποία θα δώσουν ώθηση στη γεωργική παραγωγή και θα δημιουργήσουν συνθήκες "άνοιξης" στην ύπαιθρο.
Δεν είναι εύκολο εγχείρημα και φυσικά κατά περιοχές υπάρχει σημαντικότατη διαφοροποίηση. Στην Τριφυλία για παράδειγμα η όλη υπόθεση έχει άλλες ταχύτητες: Νέες δυναμικές καλλιέργειες, ένα σημαντικό αρδευτικό έργο σε εξέλιξη, σοβαρότατη επιστημονική υποστήριξη από την αρμόδια υπηρεσία της οποίας η περιοχή ευθύνης συμπίπτει ουσιαστικά με αυτή του δήμου. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα καθώς ταυτοχρόνως υπάρχουν δύο καλλιέργειες σε μεγάλη έκταση (ελιές, αμπέλια) οι οποίες αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα που μπορεί να βρουν λύσεις μόνον στο πλαίσιο εθνικών πολιτικών. Ταυτοχρόνως όμως χρειάζεται η υποστήριξη με τοπικές πρωτοβουλίες σε διάφορα επίπεδα και με μορφές που πρέπει να αναζητηθούν από το δήμο.
Αναζητώντας το προφίλ και την πραγματικότητα σε κάθε δήμο θα κάνουμε διαφορετικές καταγραφές, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά στις περιοχές της εδαφικής ευθύνης του. Και από την άλλη ότι υπάρχουν ενιαίες γεωγραφικές περιοχές στις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί παραγωγική δυναμική, όπως είναι ο μεσσηνιακός κάμπος, οι οποίες είναι κατανεμημένες σε διαφορετικούς δήμους οι οποίοι εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αναζητήσουν πεδίο συνεργασίας και κοινών αναζητήσεων.
Η όλη υπόθεση δεν μπορεί να εξαντληθεί σε δηλώσεις με την ευκαιρία γεγονότων και γιορτών. Οι δήμοι χρειάζεται να "χτίσουν" την δραστηριοποίησή τους σε αυτό τον τομέα με υπομονή, ευελιξία και αποφασιστικότητα, έτσι ώστε να υπάρξουν και χειροπιαστά αποτελέσματα αναζητώντας τεχνογνωσία τόσο σε επίπεδο διοίκησης, όσο και σε επίπεδο παραγωγικής δραστηριότητας».
Μάλλον θα ήταν περιττό να γράψουμε ότι στο διάστημα που πέρασε δεν έγινε απολύτως τίποτε προς την κατεύθυνση αυτή, πέρα από κάποιες εκδηλώσεις για ζητήματα που ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα. Και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε για να διαβάσουμε τι σκέφτεται ο κάθε υποψήφιος για τον τρόπο που θα οργανώσει την παρέμβασή του στον κρίσιμο αυτό τομέα της τοπικής οικονομίας.
Ηλίας Μπιτσάνης
