Το να προστατεύσεις το δάσος έχει νόημα όταν το δάσος υπάρχει, όταν δεν υπάρχει τι ακριβώς προστατεύεις; Με άλλα λόγια, αν θες να οριοθετήσεις την πραγματικότητα παίρνεις φωτογραφίες με αυτά που υπάρχουν τώρα, τραβάς μια γραμμή με το παρελθόν και λες: αυτό είναι δάσος σε αυτές τις εκτάσεις, δεν επιτρέπεται τίποτα και τέλος. 

Ναι, αλλά έτσι νομιμοποιείς την αυθαιρεσία ή αυτόν που καταπάτησε, λέει ο αντίλογος. Σωστό, αλλά άλλο είναι να έχει γίνει το δάσος του 1950 ελαιώνας και άλλο οικόπεδα ή σπίτια. Αρα ο συνδυασμός του παλιού με το καινούργιο θα έπρεπε να έχει να κάνει με το τι έγινε η καταπάτηση και ανάλογα να λαμβάνονται οι αποφάσεις για νομιμοποιήσεις. Γιατί μεταξύ μας η φύση και το οικοσύστημα δεν διαταράσσεται αν τα δέντρα είναι πουρνάρια ή ελιές. Να μην τρελαθούμε εντελώς!

Και όμως ένα ζήτημα, το οποίο θα μπορούσε να λυθεί και να αποκτήσει η χώρα δασικούς χάρτες, αλλά και να πληρώσουν κάποιοι για να νομιμοποιήσουν ακίνητα που αλλοιώνουν το φυσικό περιβάλλον και να αποδοθεί έτσι ένα είδος δικαιοσύνης, κατάφεραν να το μετατρέψουν σε εισπρακτικό μηχανισμό, ο οποίος καθιστά το κράτος στα μάτια των πολιτών εχθρό. Το χειρότερο, είναι ορατός ο κίνδυνος να μην ξεμπλέξει ποτέ το ζήτημα και να συνεχίσουμε να έχουμε στο... περίπου δασικά και ημιδασικά.