Οι πάλαι ποτέ “σύντροφοι” αγανακτισμένοι της Καλαμάτας έχουν επιλέξει διαφορετικούς πλέον δρόμους και ανταλλάσσουν φαρμακερά βέλη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, και κυρίως στα σόσιαλ μίντια. Οι πιο αιματηροί πόλεμοι είναι πάντα οι εμφύλιοι - και στην πολιτική οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις είναι οι πιο άγριες και ισοπεδωτικές. Μπορεί το κόμμα να μην είναι ένα, αλλά το πώς διεξάγεται η αντιπαράθεση μεταξύ “συντρόφων” που συμφωνούν ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός, δείχνει πολλά για το δημοκρατικό τους... βάθος.

Την ίδια ώρα όμως, πολλά δείχνει και η εκκωφαντική σιωπή των κομμάτων που υποτίθεται ότι στήριζαν πολιτικά τις συμβάσεις παραχώρησης αλλά και την αστική δημοκρατία και δικαιοσύνη. Η Κεντροαριστερά είναι υπ' ατμόν και κάνει εκλογές οπότε δεν... προλαβαίνει· η Νέα Δημοκρατία όμως υπάρχει στη Μεσσηνία; Είναι καλά στην υγεία της; Εχει μήπως κάποια ίωση που την κρατά στο σπίτι για προληπτικούς λόγους;

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει την μπάλα στρωμένη στα πόδια και μπορεί να βάλει όσα γκολ θέλει, αλλά κλοτσάει τις ευκαιρίες. Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για άγνοια των όρων του παιχνιδιού, αλλά αυτό που αναδεικνύεται είναι η ανικανότητα να κάνει στοιχειωδώς παιχνίδι και να στριμώξει τους μνημονιακούς αντιμνημονιακούς, οι οποίοι συνεχίζουν να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.

Το να έχεις μια κακή κυβέρνηση είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Το να μην έχεις ούτε αντιπολίτευση είναι απελπισία.