Ποια χρίσματα και ποια επιχρίσματα; Τι να πουν και τι να… τραγουδήσουν; Η ουσία είναι ότι το 2018 οι μαθητές μεταφέρονται στο σχολείο με όρους 1950 γιατί κυβέρνηση και Περιφέρεια δεν μπορούν να συνεννοηθούν ώστε η μεταφορά των μαθητών να γίνεται με σύγχρονους και ασφαλείς όρους. Οι διαγωνισμοί βγαίνουν άγονοι γιατί είναι προβληματικό το πλαίσιο. Οταν αφήνεις χώρο για μονοπωλιακές καταστάσεις στη μεταφορά, είναι λογικό να υπάρχει… εκβιασμός του ισχυρού μεταφορέα και να καταλήγεις να κουβαλάς τα παιδιά ως σακιά με πατάτες!
Η πολιτική ευθύνη κυβέρνησης και Περιφέρειας για τη συγκεκριμένη εξέλιξη είναι προφανής. Το να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να λες ότι δεν φταις εσύ, δεν είναι πολιτική αντιμετώπιση. Η πολιτική είναι για να λύνει προβλήματα και όχι για να παριστάνει τον ουδέτερο τροχονόμο καταστάσεων. Η μεταφορά των μαθητών αποτελεί χρόνια τώρα μια προβληματική κατάσταση. Τα χρόνια των εύκολων δανεικών ήταν η «χρυσή αγελάδα», αυτό όμως έχει τελειώσει και το ξέρουν όλοι. Η απελευθέρωση των διαδικασιών στη μεταφορά των μαθητών, η δυνατότητα αυτή να γίνεται και με μέσα μεταφοράς των δήμων έτσι ώστε να ανοίξει ο ανταγωνισμός και να μην υπάρχουν «άγονα δρομολόγια», ήταν κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό.
Το έχουμε επισημάνει και άλλη φορά, η δακοκτονία και η μεταφορά των μαθητών είναι η ακτινογραφία της αποτυχίας της περιφερειακής αρχής Πελοποννήσου. Είναι η χειροπιαστή απόδειξη του ότι δεν μπορούν να λύσουν πραγματικά καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Τα παιδιά στην καρότσα είναι η εικόνα που θα στοίχειωνε όποιον είχε στοιχειώδη ευαισθησία και υπευθυνότητα. Αν η εικόνα ευαισθητοποιούσε, θα βρισκόταν και λύση. Προφανώς υπάρχουν άλλες προτεραιότητες που απορροφούν την ενέργεια ενός συστήματος, που βλέπει να καταρρέουν όλα γύρω του και προσπαθεί να κρατηθεί γαντζωμένο στην εξουσία.
