Νωρίτερα φέτος λόγω πρωιμότητας της παραγωγής, αλλά και των απειλών από μύκητες, όπως το γλοιοσπόριο. Η ελαιοπαραγωγή συνολικά έχει αλλάξει τόσο λόγω των κλιματικών αλλαγών όσο και των πυκνών φυτεύσεων που βοηθούν στην εξάπλωση ασθενειών. Η δακοκτονία, ο παλιότερος εχθρός, είναι φανερό ότι χρειάζεται επανεξέταση για να μην υπάρχουν κάθε χρόνο προβλήματα και τεράστιες ζημιές. Να σημειωθεί επιπλέον ότι η προσβολή από τον δάκο πολλαπλασιάζει την καταστροφή από τους μύκητες.

Η προστασία του ελαιοκάρπου με ψεκασμούς είναι πλέον το μεγαλύτερο καλλιεργητικό έξοδο, για το οποίο οι παραγωγοί θα πρέπει να βρουν τρόπους με τους οποίους θα επιτυγχάνεται αποτελεσματικότητα σε παραγωγή και ποιότητα με οικονομικό κόστος που δεν θα καθιστά την καλλιέργεια ασύμφορη. Η πραγματικότητα απαιτεί δράση, συνεργασίες και συνέργειες που δεν είναι εύκολες αν δεν συνδεθούν με ένα κερδοφόρο αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση οφείλουν όλοι να κατανοήσουν ότι ο παραδοσιακός τρόπος καλλιέργειας της ελιάς και διαχείρισης του ελαιολάδου έχει τελειώσει.

Την ίδια στιγμή η ελαιοκαλλιέργεια απειλείται από το βακτήριο Χylella fastidiosa που καταστρέφει ελαιώνες και αμπέλια σε Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία και το οποίο όπως όλα δείχνουν από τύχη δεν έχει φτάσει στην περιοχή μας. Οπως επισημαίνει ο επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Εισαγωγέων - Εξαγωγέων Φυτικού Υλικού (ΕΣΕΕΦΥ), γεωπόνος Νίκος Θυμάκης με τον τρόπο που γίνονται οι εισαγωγές πολλαπλασιαστικού υλικού και ειδικότερα φυτωριακού υλικού για κηποτεχνία και άλλα φυτωριακά είδη, είναι θαύμα που δεν έχει επεκταθεί το βακτήριο στη χώρα μας.

Εννοείται ότι μόλις οι ελαιώνες αρχίσουν να ξεραίνονται όλοι θα παριστάνουν τους ανήξερους και θα ζητούν από το κράτος να δώσει αποζημιώσεις. Αντί να προλαβαίνουν, πληρώνουν αποζημιώσεις. Συμπέρασμα, με πρόχειρο και τυχαίο τρόπο δυστυχώς δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε η ελαιοκαλλιέργεια.