Η αυτοδικία, για να μπορέσουν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και την περιουσία τους, ήταν απλώς θέμα χρόνου και φυσικό επακόλουθο, όταν δεν μπορεί να τους προστατέψει η συντεταγμένη Πολιτεία και τα όργανά της. Εχουμε πολλές φορές επισημάνει στο παρελθόν ότι η κατάσταση με την παραβατικότητα στην ευρύτερη περιοχή δεν μπορούσε να συνεχιστεί, αλλά εκ του αποτελέσματος τα όποια μέτρα λαμβάνονταν κρίνονταν αναποτελεσματικά.
Στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσήνης και της Καλαμάτας, η αύξηση της αστυνόμευσης αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί βασικό αίτημα των πολιτών. Οι φτωχοδιάβολοι δεν τριγυρίζουν στα χωριά για να... ποτίσουν μουλάρια σε κήπους, ούτε για να πάρουν δύο λεμόνια να ρίξουν στη σαλάτα τους! Και αυτό το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά. Είναι λοιπόν καιρός να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Η κλοπή και η αξία της καθορίζεται από αυτόν που χάνει ένα αγαθό: Αυτό δηλαδή που για κάποιον θεωρείται ευτελούς αξίας, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι η απώλεια του αισθήματος ασφάλειας.
Εχουμε πολλές φορές επισημάνει ότι η επιδοματική πολιτική και η ανοχή έχουν αποθρασύνει συμπεριφορές και έχουν δημιουργήσει εκρηκτικά προβλήματα στις μικρές κοινωνίες. Το τραγικό περιστατικό στην Πιπερίτσα πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για μηδενική ανοχή. Η Πολιτεία έχει όργανα που οφείλουν να δράσουν συντονισμένα και αποτελεσματικά. Να αποκαταστήσουν το αίσθημα ασφάλειας, για να μην κοιμούνται οι κάτοικοι μέσα στα σπίτια τους αγκαλιά με την καραμπίνα. Οι απειλές και η αυτοδικία αποτελούν στοιχεία διάλυσης μιας οργανωμένης κοινωνίας – και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα, η απουσία δηλαδή των θεσμών του κράτους.