Το τίποτα προφανώς ταιριάζει σε όσους δεν τολμούν γιατί δεν έχουν όραμα για μια περιοχή. Η διαχείριση του… τίποτα είναι εύκολη υπόθεση, όταν συνοδεύεται και από καθημερινές μικροδιευθετήσεις και μικροπαρεμβάσεις. Η δραστηριότητα, όμως, μιας δημοτικής αρχής σε έναν δήμο όπως αυτός της Καλαμάτας δεν μπορεί να εξαντλείται σε κλαδέματα, πάρκα τσέπης και προτάσεις χρηματοδότησης δράσεων με αμφίβολο αποτέλεσμα ακόμα κι αν ενταχθούν.
Η δημοτική αρχή Βασιλόπουλου βρήκε έτοιμα πολλά έργα και δείχνει ότι δυσκολεύεται να τα υλοποιήσει. Οι αναπλάσεις στο κέντρο καθυστερούν και τα χρονοδιαγράμματα χαρακτηρίζονται από… δημιουργική ασάφεια. Η ανάπλαση στο παραλιακό μέτωπο, για την οποία υπάρχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση, καθυστερεί, όπως και το εξαγγελθέν από παλιά γκρέμισμα των αποθηκών στο λιμάνι.    Στο μεγάλο ζήτημα του παραλιακού μετώπου, και ειδικότερα στη διαχείριση της κυκλοφορίας στη Ναυαρίνου, μετά την άστοχη περσινή παρέμβαση όλα δείχνουν ότι η δημοτική αρχή θα επιδιώξει απλώς να βγάλει την τετραετία, χωρίς να αλλάξει τίποτα το ουσιαστικό.
Έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει ότι η κυκλοφορία στη Ναυαρίνου θα πρέπει να αλλάξει, προκειμένου η πόλη να αξιοποιήσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα που είναι το παραλιακό της μέτωπο. Η δημοτική αρχή φοβήθηκε τις αντιδράσεις και δεν τόλμησε έστω μια μονοδρόμηση, ούτε καν την περίοδο της καραντίνας που ο κόσμος έψαχνε χώρους για απόδραση και βόλτα. Στο παραλιακό μέτωπο όμως χρειάζεται να δοθεί χώρος σε πεζούς και ποδηλάτες. Η κυκλοφορία οχημάτων, αν και εφόσον θα επιτρέπεται, θα πρέπει να είναι ασφαλής για τους πεζούς. Η Ναυαρίνου δεν είναι δρόμος ταχείας κυκλοφορίας – και αυτό θα πρέπει να επιβληθεί. Το πώς θα γίνει κάτι τέτοιο είναι ζήτημα κυκλοφοριακής μελέτης, η οποία δυστυχώς δεν αποτελεί άμεση προτεραιότητα... αλλά μέρος ενός διαλόγου που δήθεν διεξάγεται αλλά ουδέποτε ολοκληρώνεται.
Με καθυστερήσεις και αναβολές πάντως, δεν οδηγείσαι στο μέλλον. Απλώς το μέλλον σε προσπερνά.