Η καλλιέργεια του συγκεκριμένου προϊόντος είχε ατονήσει μιας και προφανώς είχε κριθεί ασύμφορη από τους παραγωγούς της περιοχής. Τα τελευταία όμως χρόνια αρχίζει να προσελκύει και πάλι το ενδιαφέρον. Οπως φαίνεται την χρησιμοποιούν κάποιοι ως συμπληρωματικό εισόδημα και για να αντισταθμίσουν τις απώλειες από την κακή χρονιά της πατάτας.

Πώς γίνεται όμως μια καλλιέργεια που είναι αποδοτική και συμφέρουσα στις ΗΠΑ να μην είναι αντίστοιχα και εδώ; Γιατί τα φιστίκια της Μεσσήνης δεν μπόρεσαν να φτάσουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ του κόσμου ή έστω της Ελλάδας όπως τα αντίστοιχα αμερικάνικα; Η απάντηση στα ερωτήματα αλλά και το μυστικό είναι ότι πλέον για να υπάρξει ένα προϊόν δεν φτάνει μόνο να καλλιεργείται στο χωράφι αλλά να στηρίζεται επιχειρηματικά σε όλα τα στάδια μέχρι να φτάσει στον καταναλωτή. Αυτό είναι τελικά το ζητούμενο και σε αυτή την περίπτωση.