Το 2001 ο τότε υπουργός Εργασίας Τάσος Γιαννίτσης επιχείρησε να λύσει το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων προτείνοντας επώδυνα μέτρα. Η ελληνική κοινωνία ανέβηκε όμως στα κάγκελα, ζητώντας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να πάρει πίσω το νομοσχέδιο. Συνδικαλιστές... λαϊκιστές… βουλευτές... ηγήθηκαν της μεγάλης πορείας ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση δεν έγινε ποτέ - κι έμειναν μόνο οι επισημάνσεις κάποιων θαρραλέων οικονομολόγων, που τόνιζαν πως όταν στο μέλλον βρούμε μπροστά μας το ασφαλιστικό πρόβλημα, δεν θα μπορούμε να το λύσουμε.

Η εποχή των παχιών αγελάδων πέρασε, κι όταν στέρεψε η κάνουλα των δανείων άρχισαν οι οριζόντιες περικοπές των συντάξεων. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί που ξεσηκώθηκαν το 2001 αναγκάστηκαν 10 χρόνια αργότερα να ψηφίσουν περικοπές στις συντάξεις, καθώς δεν υπήρχε άλλη λύση στον ορίζοντα. Οι περικοπές όμως δεν έλυσαν το πρόβλημα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο Capital.gr:

«Η δαπάνη για συντάξεις αυξήθηκε κατά 650 εκατομμύρια ευρώ το 2010, κατά 1,3 δισ. ευρώ το 2011 και θα συνεχίσει να αυξάνεται, φτάνοντας στα 3,25 δισ. ευρώ το 2014. Παράλληλα, η επιδείνωση της ύφεσης και η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, παρά τις συνολικά 5 παρεμβάσεις στις συντάξεις από την αρχή του μνημονίου, εκτιμάται ότι μείωσαν επιπλέον τα έσοδα από τα ασφαλιστικά ταμεία κατά 4,5 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Τα ασφαλιστικά ταμεία βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, γιατί ενώ έχουν μειωθεί σημαντικά οι δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης κατά 25% μέχρι σήμερα και κατά 35% μέχρι το τέλος του 2012, σε σύγκριση με τις δαπάνες του 2009, τα έσοδα μειώθηκαν κατά 20% και 25% αντίστοιχα.

Παράλληλα, και οι δαπάνες για συντάξεις, παρά τη μείωση κατά 10% του ποσού της σύνταξης, δεν μειώθηκαν αντίστοιχα, λόγω της αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η κρίση στην οικονομία συνέπεσε με τη λεγόμενη συνταξιοδότηση της γενιάς που γεννήθηκε την πενταετία 1950-1954 και αριθμεί 126.000 άτομα περισσότερα από εκείνα της αμέσως προηγούμενης πενταετίας που συνταξιοδοτήθηκε πριν το 2010».

Την εβδομάδα που μας πέρασε λοιπόν, ήταν προγραμματισμένη στο Υπουργικό Συμβούλιο η συζήτηση για νέες οριζόντιες περικοπές συντάξεων και νέα μέτρα για το ασφαλιστικό. Οι υπουργοί θα συζητούσαν επίσης την ενεργοποίηση της διαδικασίας του αυτόφωρου για όσους οφείλουν εισφορές από 150.000 ευρώ και πάνω, ενώ θα εξεταζόταν και η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Η συζήτηση όμως αναβλήθηκε επειδή η Νέα Δημοκρατία δεν συμφωνεί με τις οριζόντιες περικοπές των συντάξεων. Δεν διαφωνεί βέβαια μόνο η Νέα Δημοκρατία. Διαφωνούν κι οι περισσότεροι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αλλά φοβούνται να το ομολογήσουν.

Αν ο χρόνος είχε σταματήσει στο… 2001, να είστε σίγουροι ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα είχαν ανέβει στα κάγκελα ζητώντας απόσυρση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Να είστε επίσης σίγουροι ότι, όταν γίνει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, οι πράσινοι βουλευτές θα ανέβουν στα κάγκελα ζητώντας αυξήσεις… 35% σε όλες τις συντάξεις. Να είστε σίγουροι ότι και το 2012, όπως και το 2001, θα συναντηθούν στους δρόμους συνδικαλιστές, λαϊκιστές και βουλευτές. Οπως χθες, έτσι και αύριο, όλοι θα διαδηλώνουν ζητώντας αυξήσεις στις συντάξεις - και να φύγει ο υπουργός που προτείνει αντιλαϊκά μέτρα.

Κανένας όμως δεν προτείνει το παραμικρό για τη λύση του ασφαλιστικού προβλήματος. Κανένας δεν συζητά σοβαρά για την πάταξη της εισφοροδιαφυγής. Ετσι κι αλλιώς, το μόνο που κάνουν οι περισσότεροι υπουργοί είναι να… ρυθμίζουν τις οφειλές όσων δεν πληρώνουν οφειλές. Ετσι κι αλλιώς, κανένας πολιτικός δεν ενδιαφέρεται για την πάταξη της ανασφάλιστης εργασίας των μεταναστών, αφού οι πελάτες-ψηφοφόροι τους βολεύονται με τα φτηνά μεροκάματα. Αν υπήρχε η ελάχιστη σοβαρότητα, που δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή θα συζητούσαμε για τις εισφορές που πρέπει να πληρώνουν οι μετανάστες και για το πώς θα εντάξουμε περισσότερους στην ελληνική οικονομία, καθώς η λύση του δημογραφικού μας δεν μπορεί να είναι βραχυπρόθεσμη.

Δυστυχώς όμως, αντί να συζητάμε για το ασφαλιστικό έχουμε ανοίξει κουβέντα για τις εκλογές. Οπως το 2001, έτσι και το 2011, οι πολιτικοί με έπεισαν απολύτως: Η γενιά μου δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ.