Ετσι και φέτος λοιπόν, στα γραφεία της “Ε” ήρθαν ελάχιστες ψηφιακές ευχές κι ακόμα λιγότερες ταχυδρομικές κάρτες - ενώ μόνο ένας βουλευτής μπήκε στον κόπο να ευχηθεί προσωπικά στους δημοσιογράφους. Εννοείται ότι οι τοπικοί άρχοντες ήταν τόσο απασχολημένοι, που δεν μπόρεσαν να περάσουν για να ευχηθούν. Εννοείται επίσης ότι το κόστος μιας ψηφιακής κάρτας είναι μηδενικό κι ότι ένας πολιτικός χρειάζεται να ξοδέψει ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα για να κάνει μια μαζική αποστολή. 

Θα μου πείτε, εδώ η Ελλάδα βουλιάζει κι εμείς θα ασχοληθούμε με τους πολιτικούς που δεν στέλνουν κάρτες; Προσωπικά δεν θεωρώ εντελώς άσχετα τα δυο θέματα. Αντιθέτως, πιστεύω ότι η Ελλάδα μεταξύ άλλων βουλιάζει και επειδή κυβερνιέται από μικρόψυχους σπαγκοραμμένους πολιτικούς που δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για το μισθούλη τους κι ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τον διατηρήσουν, αρκεί να... μην ξοδέψουν ούτε ένα ευρώ για την επανεκλογή τους. Ετσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους και εισπράττουν μόνιμα από το δημόσιο ταμείο χρήματα των φορολογούμενων. 

Ολοι αυτοί οι απίστευτοι τύποι θεωρούν προφανώς ότι η στοιχειώδης ευγένεια είναι έθιμο των κουτόφραγκων και δεν “συνάδει” με την νεοελληνική λεβεντομαγκιά. Ισως πάλι να πιστεύουν ότι έχουν φτάσει τόσο κοντά στη θέωση, ώστε είναι ικανοί να αποφασίζουν μόνο με τα στενά προσωπικά τους κριτήρια ποιοι... χρειάζονται τις ευχές τους και ποιοι όχι.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι μόνο μεγαλόψυχοι πολιτικοί που δίνουν με την καρδιά τους και το υστέρημά τους μπορούν να κυβερνήσουν χωρίς να σκέφτονται μονάχα το μισθούλη τους. Επίσης, μόνο οι μεγάλοι πολιτικοί φέρονται ως ηγέτες που εκτιμούν τους συνεργάτες τους, κι όχι σαν ηγεμόνες που καταπιέζουν τους υποτελείς τους. Στον αντίποδα οι μικρόψυχοι βουλιάζουν στη μίζερη καθημερινότητα και, αγκομαχώντας να διατηρήσουν το μισθούλη τους, ξεχνούν και να ευχηθούν "χρόνια πολλά". Είναι τόσο μικροί που δεν αντιλαμβάνονται ότι συγκρούονται με συνήθειες και παραδόσεις χιλιάδων χρόνων. Είναι τόσο μικροί που νομίζουν ότι έχουν γίνει τόσο μεγάλοι ώστε δεν χρειάζονται τους συνανθρώπους τους.

Χρόνια πολλά, άρχοντες...