Η πλειοψηφία των εργαζόμενων, αφού στάθμισε όλα τα στοιχεία και τις συνέπειες, αποφάσισε ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και υπόγραψε τη νέα σύμβαση με το χαμηλότερο μισθό. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή οι εργαζόμενοι έκριναν ότι η λειτουργία της επιχείρησης είναι κερδοφόρα και ότι δεν υπάρχει λόγος μείωσης του μισθού, δεν θα υπόγραφαν τις νέες συμβάσεις και θα ξεκινούσαν απεργία. Εκριναν όμως με βαριά καρδιά ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί για να μη χάσουν τη δουλειά τους, όπως την έχασαν περίπου 1 εκατομμύριο άνεργοι που αναζητούν ακόμα εργασία. Βεβαίως υπήρξαν και κάποιοι που δεν δέχτηκαν μείωση στο μισθό τους και προτίμησαν ηρωική έξοδο. Η επιλογή είναι αναφαίρετο δικαίωμα στη δημοκρατία και ο καθένας λαμβάνει τις αποφάσεις του με βάση τις ανάγκες που έχει. Σε κάθε περίπτωση όσοι εργαζόμενοι υπόγραψαν μνημονιακή σύμβαση με μειωμένες αποδοχές αντί να προτιμήσουν το δρόμο της ανεργίας ούτε γερμανοτσολιάδες είναι, ούτε μαζοχιστές που γουστάρουν να παίρνουν λιγότερα χρήματα. Είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι που ιεράρχησαν τις ανάγκες τους μέσα σε λίγη ώρα και έλαβαν τη δυσάρεστη για τους ίδιους απόφαση.
Αυτό που έκαναν χιλιάδες Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα μέσα σε μια ώρα, αρνείται πεισματικά να το κάνει η πολιτική ελίτ της χώρας που διαπραγματεύεται από το 2009 έως σήμερα τη διατήρηση των προνομίων της σπαταλώντας όμως τα χρήματα των άλλων. Η πολιτική ελίτ αρνείται να δεχτεί ότι δεν έχει πλέον τα δανεικά που απαιτούνται και διαπραγματεύεται με τους πιστωτές ονειρευόμενη ότι κάποια χρονική στιγμή θα συνεχίσει τους διορισμούς πελατών και τη μοιρασιά έργων και προμηθειών σε επιχειρηματίες - τρωκτικά. Ουσιαστικά οι περισσότεροι πολιτικοί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τέλειωσε η εποχή της δανειακής ευημερίας και ότι πλέον πρέπει να εφαρμοστεί βραχυπρόθεσμα οδυνηρή πολιτική για να αναπτυχθεί μεσομακροπρόθεσμα η ελληνική οικονομία. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το πιστέψουν κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν τους συμφέρει και δεύτερον επειδή κερδίζουν χρόνο με τα λεφτά των άλλων. Συγκεκριμένα η πολιτική ελίτ ακόμα και αν θεωρητικώς τάσσεται υπέρ των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, στην πράξη διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερο ρόλο για το κράτος ώστε να συνεχίσει τη διαχείριση της κρατικοδίαιτης οικονομίας. Γι' αυτό από τη δεκαετία του 1990 συζητά για ιδιωτικοποιήσεις και με τα χίλια ζόρια τελικώς έχει αλλάξει μόνο η αγορά στο χώρο της τηλεφωνίας και στις αερομεταφορές. Ακόμα και εκεί όμως το κράτος πλήρωσε ακριβά και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά τις εθελούσιες εξόδους και τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Κατά τα άλλα ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ενώ στα λόγια τασσόταν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, τελικώς δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει ούτε τη μαρίνα της Πύλου όπου πάει κάθε Πάσχα και καλοκαίρι για διακοπές. Βεβαίως προσπάθησε να πουλήσει στο… Δήμο Μεσσήνης το κτήριο του πρώην Ειρηνοδικείου Μεσσήνης, αλλά ευτυχώς η ιλαροτραγωδία αυτή δεν απέδωσε καρπούς. Από εκεί και πέρα, αφού οι “μεταρρυθμιστές” δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, είναι μάταιο να περιμένεις να κάνει τομές η σημερινή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που δεν έχει κρύψει ότι λειτουργεί ως οπισθοφυλακή του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς. Εννοείται βεβαίως ότι από το 1980 έως σήμερα οι κυβερνήσεις καθυστερούν τις μεταρρυθμίσεις αγοράζοντας χρόνο με χρήματα των φορολογούμενων και των καταθετών. Συγκεκριμένα μέχρι τη χρεοκοπία του 2010 έπαιρναν δάνεια και από τότε μέχρι σήμερα κόβουν μισθούς και συντάξεις προκειμένου για να μην πουλήσουν τις… μαρίνες της Πύλου και της Καλαμάτας. Αύριο θα κουρέψουν και τις καταθέσεις και τελικώς, αφού καταστρέψουν την παραγωγική βάση, θα αναγκαστούν να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν από το 1990 για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία. Θα αναγκαστούν να πουλήσουν τη μαρίνα της Πύλου και όλη την αναξιοποίητη δημόσια περιουσία που μέχρι σήμερα παίρνει ως λάφυρο ο νικητής του πλειοδοτικού διαγωνισμού των… εκλογών. Ετσι η πολιτική ελίτ θα χάσει το μηχανισμό που τη διατηρεί στην εξουσία και θα αναγκαστεί να παραδώσει τα κλειδιά του Μαξίμου στις νέες πολιτικές δυνάμεις που θα δημιουργηθούν όταν οι ψηφοφόροι επιλέξουν συνειδητά το δρόμο που επέλεξαν χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα για να μη μείνουν άνεργοι. Βεβαίως υπάρχουν και κάποιοι που θα στηρίξουν μέχρι τελικής πτώσης την πολιτική ελίτ που αντιστέκεται αρνούμενη να παραδεχτεί το τέλος της. Ετσι και αλλιώς το μέλλον είναι απρόβλεπτο.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
