Δεν ξέρω αν οι πολιτικοί πιάστηκαν αδιάβαστοι ή αν πραγματικά πίστεψαν πως η Ιστορία... τελείωσε, κι ότι στον 21ο αιώνα οι λαοί απλώς θα ανταγωνίζονται ευγενώς μεταξύ τους για το ποιος θα πετύχει τους μεγαλύτερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Διαπίστωσα απλώς, μαζί με τους υπόλοιπους Ελληνες, ότι όχι μόνο προτίμησαν να πουν αμέτρητα ψέματα για να κατακτήσουν την εξουσία, αλλά και ότι επέλεξαν πολύ συνειδητά να μην κάνουν μεταρρυθμίσεις προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν την κομματική τους πελατεία. Η πολιτική τους αποδεικνύει ότι καθόλου δεν είχαν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η Ελλάδα - και γι' αυτό είχαν ως προτεραιότητα την κατάκτηση της εξουσίας και όχι την εφαρμογή των μέτρων που απαιτούνταν για τη θωράκιση της χώρας.
Ο τελευταίος φαύλος κύκλος της παρακμής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη προτίμησε να υποχωρήσει στο ασφαλιστικό αντί να συγκρουστεί μετωπικά με τις συντεχνίες και με το λαϊκισμό. Η υποχώρηση αυτή αναγνώστηκε ως αδυναμία και γιγάντωσε τη διαφθορά, αφού χιλιάδες προνομιούχοι αντιλήφθηκαν ότι δεν υπάρχει ισχυρή εξουσία για να σταματήσει την τυχόν παράνομη δράση τους.
Τη σκυτάλη της παρακμής την παρέλαβε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που ενώ υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και ήπια προσαρμογή, τελικώς εκτίναξε τα ύψη τις δημόσιες δαπάνες, τα ελλείμματα και τη διαφθορά. Και όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση το 2008, η κυβέρνηση Καραμανλή αντί να πάρει έκτακτα μέτρα διαβεβαίωνε τους πάντες ότι η ελληνική οικονομία είναι υγιέστατη... και ότι δεν έχει πληγεί από τα τοξικά προϊόντα των αμερικανικών τραπεζών. Επί κυβερνήσεως Καραμανλή σπαταλήθηκαν τα πρώτα αποθέματα αξιοπιστίας, καθώς στην αρχή της θητείας της κατηγόρησε την κυβέρνηση Σημίτη για “δημιουργική λογιστική”, ενώ στο τέλος της το μονοψήφιο έλλειμμα αποδείχτηκε ότι άγγιζε το... 15%. Επειτα ο Γιώργος Παπανδρέου βιάστηκε να γίνει πρωθυπουργός διαλαλώντας ότι “λεφτά υπάρχουν” και σπατάλησε επίσης χρόνο αλλά και κεφάλαιο αξιοπιστίας τους πρώτους μήνες της θητείας του, προσπαθώντας να βρει τα χρήματα για όσα υποσχεθεί. Οταν διαπίστωσε ότι κανένας δεν προτίθεται να τον δανείσει για να συνεχίσει τις παροχές, αναγκάστηκε να πει μεγάλες αλήθειες. Ετσι βρέθηκε αντιμέτωπος με τους αγανακτισμένους που φοβήθηκαν ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο πίστεψαν αρχικώς και οι εταίροι μας, αλλά σύντομα διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει καμία πρόθεση να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε - και ότι στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τον ανεπτυγμένο κόσμο, η ψήφιση ενός νόμου δεν ταυτίζεται με την εφαρμογή του.
Κάποιοι θεώρησαν τότε ότι η διεθνής αξιοπιστία της Ελλάδας είχε πιάσει πάτο, όμως λογάριαζαν χωρίς τους επόμενους πρωθυπουργούς. Λογάριαζαν χωρίς τον Αντώνη Σαμαρά που από το Ζάππειο υποσχόταν διαφορετική πολιτική αλλά τελικώς συνέχισε την πρακτική του προκατόχου του, ψηφίζοντας νόμους για την απελευθέρωση της αγοράς οι οποίοι δεν εφαρμόστηκαν ποτέ επειδή χρειάζονταν να εκδοθούν 300 προεδρικά διατάγματα και 666 εγκύκλιοι. Παράλληλα η κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε τη συνέχιση της φορομπηχτικής πολιτικής, αντί να μειώσει το σπάταλο κράτος. Η πολιτική αυτή οδήγησε σε απελπισία τα μικρομεσαία στρώματα που πίστεψαν ότι... τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να τους συμβεί.
“Πόσο πιο αναξιόπιστος θα αποδειχθεί ο Τσίπρας;” αναρωτιούνταν οι Ελληνες αλλά και οι εταίροι τους σε Βρυξέλλες και Βερολίνο, αλλά τελικώς αποδείχτηκε ότι λογάριαζαν... χωρίς το Γιάνη Βαρουφάκη, την Τασία Χριστοδουλοπούλου, το Νίκο Κοτζιά και τα άλλα παιδιά, που μέσα σε λίγους μήνες σπατάλησαν και τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας που ίσως διέθετε η χώρα.
Ετσι, η πολιτική ηγεσία βρίσκεται σήμερα στη δίνη του προσφυγικού - μεταναστευτικού χωρίς αξιόπιστους συμμάχους, αναζητώντας πρόσκαιρους συνομιλητές απλώς για να κρύψει τη γύμνια της. Tην ίδια ώρα οι γείτονές μας, εκμεταλλευόμενοι το ελληνικό έλλειμμα αξιοπιστίας, αναβαθμίζουν τη θέση τους στη διεθνή κοινότητα και ετοιμάζονται να αρπάξουν ό,τι είχε κατακτήσει η Ελλάδα στο πλευρό των νικητών των δύο Παγκόσμιων αλλά και του Ψυχρού Πολέμου.
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν μπορεί πλέον να ανακτήσει τον έλεγχο των εξελίξεων, γιατί εξάντλησε όλα τα αποθέματα της αξιοπιστίας της. Ετσι παραμένει απλός θεατής των διεθνών εξελίξεων, ενώ παράλληλα σπαταλά και τις τελευταίες της δυνάμεις προσπαθώντας να κυριαρχήσει πολιτικά στο εσωτερικό μέτωπο. Εξακολουθεί μάλλον να πιστεύει ότι μετά από μια ενδεχόμενη καταστροφή θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, κι όχι συντρίμμια.
Ποιος πολιτικός θα πει ολόκληρη την αλήθεια στους πολίτες που έχουν μάθει να ψηφίζουν όποιον κόλακα πλειοδοτεί σε υποσχέσεις; Ειλικρινά, δεν ξέρω.
Δεν ξέρω καν αν έχει χρόνο μπροστά του όποιος επιχειρήσει να πει την αλήθεια. Εκτός από τα αποθέματα αξιοπιστίας και τα χρήματα, εξαντλήθηκε κι ο χρόνος.
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο του Σαββατοκύριακου 27-28 Φεβρουαρίου 2016
