«Να ξοδεύεσαι, να αναλώνεσαι για το αδιαπέραστο ερωτικό αντικείμενο. Να, ένα δείγμα καθαρής θρησκείας. Καθιστάς τον άλλο άλυτο αίνιγμα, από το οποίο εξαρτάται η ζωή σου. Πράγμα που σημαίνει: τον καθιερώνεις σαν θεό».

«Δώσε μου έναν άνθρωπο να είναι σαν και ‘μενα, θολός κι ανώριμος, ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος, αξεδιάλυτος και σκοτεινός. Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω. Να τον καλοπιάσω. Να τον ερωτευτώ. Μέσα απ’ αυτόν να ξαναπλάθομαι από την αρχή. Μέσα απ’ αυτόν να μεγαλώνω».

«Ό,τι κι αν κρύψεις στο ερωτικό πεδίο, τελικά δεν θα κρύψεις παρά μόνον αυτά που δεν θέλεις: τα άκυρα. Αυτά που κρύβεις, φαίνονται. Μιλήσεις, δεν μιλήσεις, έτσι κι είσαι ερωτευμένος, υπάρχει μια τεράστια βουβή δήλωση, και η απόδειξή της, η ζωντανή απόδειξη, είσαι εσύ ο ίδιος και οι σιωπές σου, όσο πιο πολλά κρύβεις, τόσο περισσότερα φαίνονται».

«Τα αγκαλιάσματά μας δεν έχουν λόγο ύπαρξης που να χρειάζονται οδηγίες κι ούτε περιμένουν τη δικαίωσή τους από μεγαλειώδεις εκστάσεις. Δώσε μας, Κύριε, τον παραλογισμό και την αμφιβολία, την αδεξιότητα και την απρέπεια του έρωτα. Κι όλες τις εναρμονισμένες, κατεψυγμένες, καλοσαπουνισμένες ηδονές θα τις ξεφορτωθούμε, όπως και τις άλλες ιδεολογίες. Αμήν».

«Ακούω να γίνεται λόγος για αγάπη και σκέφτομαι ζηλωτές και σταυροφόρους, δυνάστες και εκτελέσεις, μαρτύρια και σφαγές που τις βάφτισαν κάθαρση. Τον Άγιο Λάζαρο δεν τον βασάνισαν ειδωλολάτρες επειδή πίστευε στον Χριστό, αλλά καλοί Χριστιανοί σαν τον Θεόφιλο. Μαρτύρησε επειδή έφτιαχνε εικόνες (ένας Χριστός πολέμιος των Καλών Τεχνών, ο Χριστός του αυτοκράτορα). Ωστόσο, η εφηβική μου απορία έμεινε αναπάντητη: Ο Χριστός αγαπούσε εξίσου τον μαλάκα Θεόφιλο και τον Λάζαρο; Tι στον διάολο βίτσιο είναι αυτή η αβασάνιστη, ουμανιστική, ιδεαλιστική αγάπη; Πώς μας μόλυνε έτσι τον πλανήτη και άνθρωποι θυσιάζονται στο όνομα μιας τόσο αφηρημένης ιδέας;».

Μαλβίνα Κάραλη, “Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες”, απόσπασμα

Πηγή: Female-G