Υστερα αφέθηκα σε μια λυτρωτική νιρβάνα, κι ούτε κατάλαβα πώς πέταξα κι εγώ διασχίζοντας τα γκρίζα σύννεφα του μαρτιάτικου χειμώνα. Σαν να προσπαθούσα να τον προλάβω, να τον γυρίσω πίσω.
Πετούσα όλο και πιο γρήγορα δίχως αγωνία, δίχως δάκρυα, δίχως παλμούς και κάπου εκεί πίσω στο χρόνο και στις κορυφές της φιλίας τον αντάμωσα.
Ητανε ήρεμος, χλωμός, μα γελαστός, ντυμένος με τ' αέρινα ρούχα της χαρμολύπης, με κοίταζε κατάματα… κι αρχίσαμε να μιλάμε και να μιλάμε ασταμάτητα και γρήγορα παγώνοντας για λίγο το χρόνο του χωρισμού…
Θυμηθήκαμε τα γλέντια, τα τραγούδια, το κρασί απ' το βαρέλι, τις θεατρικές μας παραστάσεις, τις εκδρομές, τ' ανέκδοτα, την μπιρίμπα μας, την ψαλτική στον Αϊ Νικόλα, νιώσαμε τα δυνατά συναισθήματα της φιλίας μας, αφήσαμε τα δάκρυα τα ζεστά να κάψουν τα πρόσωπά μας… Αγκαλιαστήκαμε και χωρίσαμε, τραβώντας ο καθένας το δρόμο, που ελεύθερα είχε επιλέξει εκείνη τη στιγμή.
Εκείνος πέταξε στον ουρανό κι εγώ βρέθηκα στη Γη και πάλι… Ενιωθα χαρά γιατί για λίγο βουτήξαμε στη γλυκιά ζωή του παρελθόντος. Ενιωθα θλίψη γιατί η γήινη υπόστασή μας χάθηκε.
Ο Μανώλης ο Λιανάς έφυγε ξαφνικά στις 15 Μαρτίου 2016. Ηταν παιδί της Θεσσαλονίκης αλλά έγινε και παιδί της Καλαμάτας, μιας και με την οικογένειά του, τη Λίτσα, την Ντόλυ και την Κατερίνα, ζήσανε πολλά χρόνια στην πόλη μας.
Ανθρωπος χαρούμενος, ευγενής, κοινωνικός, κέρδισε τους εργοδότες του και τους Καλαματιανούς. Από σήμερα ο γλυκός μας Μανώλης θα ζει στη γειτονιά των αγγέλων.
Εμείς χωρίσαμε… αλλά είναι κείνο το συναίσθημα της πολύτιμης φιλίας που θα μας ενώνει για πάντα.
Κατεβαίνοντας στη Γη έβαλα δυνατά τη μουσική των αγγέλων και αγαλλίασα.
Στο καλό Μανώλη μας!
Σ' αγαπάμε,
Ρένα Κληροπούλου
