Ετσι όταν πληροφορήθηκα ότι την Κυριακή 26-4-2015 ο Ομιλος Δράσεων και Πολιτισμού των Φιλιατρών σε συνεργασία με τον γνωστό σε όλους Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας θα έκαναν πεζοπορία κοντά στην Κυπαρισσία, όπου και μένω, αποφάσισα να συμμετέχω. 

Θα ανέβαιναν στα όρη Κυπαρισσίας ή Αιγάλεω. Πρόκειται για μία χαμηλή σχετικά οροσειρά της "Πελοποννήσου με μέγιστο υψόμετρο 1.224 μέτρα. Διαθέτει κάποιες κορυφές με υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων εκ των οποίων ο Αγιος Κωνσταντίνος και η Αγία Βαρβάρα. Οφείλει την ονομασία της στην Κυπαρισσία που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Αιγάλεω.

Η συγκέντρωση θα γινόταν στις 8 το πρωί κοντά στα χωριά Περδικονέρι (παλιό όνομα Ποδογορά) και Πλάτη (παλιό όνομα Καναλουπού). Οι επιλογές ήταν δύο, είτε να κάνεις πεζοπορία μια μεγάλη αλλά κατά τα άλλα εύκολη διαδρομή, είτε να ακολουθήσεις το παλιό μονοπάτι και να ανέβεις στην κορυφή Αγία Βαρβάρα (που πήρε το όνομα της από ένα παλιό εκκλησάκι που υπάρχει κοντά στη κορυφή). Αν και οι περισσότεροι από τους φίλους μου αποφάσισαν να πάνε από τον χωματόδρομο, η δική μου επιλογή ήταν η κορυφή. Ετσι ξεκινήσαμε με όρεξη την ανάβαση από το παλιό μονοπάτι που κάποτε ένωνε τα χωριά Πλάτη και Περδικονέρι με το χωριό Μάλη που βρίσκεται πίσω από το βουνό. 

Το μονοπάτι ήταν αρκετά παλιό με πέτρες που το στήριζαν δημιουργώντας ένα υπέροχο καλντερίμι ξεχασμένο στους αιώνες. Αγριολούλουδα, αγριόχορτα και χαμηλά δέντρα κυρίως πουρνάρια συνέθεταν το σκηνικό που όσο ανεβαίναμε γινόταν όλο και πιο μαγευτικό. Στόχος μας όμως δεν ήταν να φτάσουμε στην Μάλη αλλά η κατάκτηση της κορυφής Αγία Βαρβάρα. Ετσι αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το μονοπάτι και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την κορυφή. Η βοήθεια των ορειβατών ήταν μεγάλη σε όλη τη διαδρομή - και ειδικά της κυρίας Αθανασίας που μας έδωσε τα μπατόν  της, το ένα σε εμένα και το άλλο στην αδελφή μου, που πραγματικά μας φάνηκαν πολύ χρήσιμα αφού σε κάποια σημεία υπήρχε κάποια σχετική δυσκολία, αλλά και των υπόλοιπων ορειβατών που τα χαμόγελα και τα αστεία τους μας έδωσαν δύναμη και κουράγιο για να ανέβουμε. Κάπως έτσι φτάσαμε στην περιβόητη κορυφή και η θέα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Φωτογραφηθήκαμε έτσι για το καλό, βγάλαμε και σέλφι για να είμαστε στο πνεύμα της εποχής, και ξεκουραστήκαμε απολαμβάνοντας τον ήλιο και τον καθαρό ουρανό. 

Η κατάβαση δεν έγινε από το ίδιο σημείο, δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία για λίγη ακόμη περιπέτεια. Χωθήκαμε στο δάσος και κάναμε "κατά τη Μάλη" όπως έλεγε ο κύριος Στασινός, ένας ντόπιος που ήταν μαζί μας σε όλη τη διαδρομή. Ακολουθώντας τον λοιπόν με προσοχή (το δάσος ήταν πυκνό και ήταν εύκολο να αποπροσανατολιστεί κανείς  και να χαθεί) βγήκαμε στο οροπέδιο της Μάλης κοντά στον Μαύρο Λόγγο και με περπάτημα άλλα 5 χιλιόμετρα δίπλα στο ποταμάκι, φτάσαμε στη στάνη του Στασινού που μας περίμεναν οι πεζοπόροι και το φαγητό. 

Οι ντόπιοι μάς υποδέχτηκαν με χαρά και όλοι μαζί γίναμε μία παρέα. Στήθηκε ένα μεγάλο φαγοπότι  με άφθονο κρασί. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να ξεκινήσουμε για το χωριό Χριστιάνους που απείχε μόλις λίγη ώρα από κει, που ήταν και ο τελικός προορισμός μας. Λίγη ακόμα πεζοπορία για κάποιους με αντοχή, φόρτωμα σε αγροτικά αυτοκίνητο για τους κουρασμένους. Με ξεκούραστο πνεύμα και γεμάτο στομάχι, ένα καφεδάκι ήταν ό,τι έπρεπε, η πλατεία της Κυπαρισσίας ενδείκνυται για κάτι τέτοιο. Καθίσαμε και πάλι όλοι μαζί, μια παρέα, και απολαύσαμε τον καφέ μας συζητώντας για την εμπειρία μας. 

Τα συναισθήματα πολλά και οι κορυφές ακόμα περισσότερες που με περιμένουν να τις κατακτήσω. 

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας, την  Βαρβάρα, την Αντα (και Ρούμπη), τον Κώστα, την Αθανασία και τα άλλα παιδιά: Πραγματικά σας ευχαριστώ για την μοναδική εμπειρία που μου χαρίσατε. 

Παναγιώτα Κερασιώτη