Στην Ελλάδα του σήμερα, το φαινόμενο της έλλειψης στέγης μετρά ήδη τρεις δεκαετίες και περισσότερους από 20.000 συμπολίτες μας που διαβιούν στο δρόμο ή σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης -σε όλη την χώρα με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα-Θεσσαλονίκη κ.α.)-,  βιώνοντας την πιο ακραία μορφή φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Την ίδια στιγμή, δημόσια και δημοτικά κτίρια αφήνονται αναξιοποίητα να ρημάζουν, ενώ θα μπορούσαν να ανοίξουν και να δοθούν για τη στέγαση συμπολιτών, που βιώνουν με τον χειρότερο τρόπο το άγριο πρόσωπο της κρίσης.
Η οικονομική κρίση και η ανεργία που πλήττει σχεδόν όλες τις ηλικίες και τις επαγγελματικές κατηγορίες, διαφοροποίησε την τελευταία πενταετία το φαινόμενο έλλειψης στέγης, τόσο ποσοτικά, με σαφή αύξηση του αριθμού των αστέγων  περίπου κατά 25% –σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν συλλέξει οι διάφορες οργανώσεις που ασχολούνται με το ζήτημα, όσο και ποιοτικά, με την εμφάνιση της γενιάς των «νεοαστέγων», των θυμάτων δηλαδή της κρίσης και της αναλγησίας του πολιτικού συστήματος που έσπρωξε με μιας στην φτώχια χιλιάδες ανθρώπους
Ταυτόχρονα, η πλειονότητα των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους αστέγους αφορούν φιλανθρωπικού τύπου παροχές ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει θεσμοθετημένη καμία δράση που να αφορά την πρόληψη του φαινομένου.
Οι εκτιμήσεις των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων καθώς και του «Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για την Έλλειψη Στέγης» της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Εθνικών Οργανώσεων για τους Αστέγους (FEANTSA) αναφέρουν ότι στην Ελλάδα οι άστεγοι είναι πάνω από 20.000. Η μόνη επίσημη καταγραφή έγινε το 2009 από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, όπου ο αριθμός των αστέγων εθνικά ανέρχεται στους 7.720 ανθρώπους, χωρίς όμως να συμπεριλαμβάνεται ο πληθυσμός των μεταναστών/ριών, προσφύγων και Ρομά.
Δεδομένης της κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών, το πρόβλημα των αστέγων τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις αναδεικνύοντας τώρα,  περισσότερο από ποτέ, το έλλειμμα κοινωνικών, στεγαστικών και προνοιακών πολιτικών στην χώρα μας.

Επειδή

στο άρθρο 29 του εφαρμοστικού νόμου 4052/2012, παρ. 3, προβλέπεται η έκδοση και δημοσίευση Κοινής Υπουργικής Απόφασης με την οποία ρυθμίζεται η διαδικασία και οι φορείς υλοποίησης καταγραφής των αστέγων,

το ζήτημα δεν είναι το “φακέλωμα” των αστέγων, για το οποίο θα κατασπαταληθούν χρήματα με άγνωστο αποτέλεσμα,


η  εφαρμογή του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στη στέγη (άρθρο 21, παρ.4 “H απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους”) παραμένει ακόμα και σήμερα ζητούμενο από την ελληνική Πολιτεία, αφήνοντας χιλιάδες αστέγους εγκλωβισμένους στον φαύλο κύκλο του κοινωνικού περιθωρίου.


Ερωτώνται οι κκ. Υπουργοί:

Σε ποιες συγκεκριμένες δράσεις θα προβούν για την πρόληψη του φαινομένου της έλλειψης στέγης αλλά και για την αποκατάσταση των αστέγων στον κοινωνικό ιστό;
Σκοπεύουν να δημιουργήσουν το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, σε συνεργασία με τα συναρμόδια Υπουργεία και τους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ώστε να γίνει αρχικά καταγραφή των αναξιοποίητων δημοσίων και δημοτικών κτιρίων και εν συνεχεία αυτά ή μέρος αυτών να διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών των αστέγων;

Οι ερωτώντες βουλευτές

Αλέξης Τσίπρας

Ηρώ Διώτη

Ευαγγελία Αμμανατίδου-Πασχαλίδου

Θοδωρής Δρίτσας

Αναστάσιος Κουράκης

Μιχάλης Κριτσωτάκης

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Βασίλης Μουλόπουλος

Δημήτρης Παπαδημούλης