Εργαζόμενος και διαβιών επί δεκαετίες στο Μαυρομάτι της Ιθώμης, δίπλα στον Μελιγαλά, είναι φυσικό να αγαπώ αυτή την ταπεινή κωμόπολη που έγινε πρόσφατα έδρα του Δήμου Οιχαλίας με τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, τα τέσσερα φαρμακεία, τις δύο πλατείες της, τις μοντέρνες πεζοδρομήσεις και οδοστρώσεις και τις τράπεζες με τις ευγενικές διευθύντριες. Είναι φυσικό να έχω δημιουργήσει φίλες και φίλους πολυάριθμους, και δεσμούς με όλους τους κατά καιρούς δημάρχους και τις αγαπητές δημαρχίνες. Όλοι και όλες τους ενδιαφέρθηκαν για τη γενέτειρα της Μαρίας Κάλλας, το σπίτι το πετρόκτιστο του φαρμακοποιού πατέρα της Καλογεροπούλου: ένα κουφάρι ασκεπές σήμερα, έτοιμο να καταρρεύσει από στιγμή σε στιγμή και να εξαφανισθεί οριστικά.

Κάποιοι δήμαρχοι φρόντισαν να αγορασθεί ο γύρω χώρος, άλλοι ανήγγειλαν μελέτες στερέωσης και ανακατασκευής της οικίας, ενώ άλλοι πρότειναν κατεδάφιση του ερειπίου και ανέγερση νέου κτίσματος στη θέση του! Μέχρι σήμερα πάντως ο Δήμος Οιχαλίας σε καμιά ενέργεια δεν προχώρησε.
Σε άλλες χώρες, κτίσματα σε κατάσταση ερείπωσης με έντονο συναισθηματικό και ιστορικό, θα έλεγα, περιεχόμενο για τους πολλούς, όπως η παλαιά οικία Καλογεροπούλου (πατέρα της Μαρίας Κάλλας) στον Μελιγαλά, δεν κατεδαφίζονται ούτε ανακατασκευάζονται – αλλά στερεώνονται και συμπληρώνονται σε ύψος, αποκτώντας νέα μορφή, αποδεκτή αισθητικά, με διατήρηση των σωζόμενων αυθεντικών στοιχείων, και λειτουργούν εσωτερικά ως μουσειακοί χώροι.

Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο αποτελεί πρόταση αποκατάστασης της ερειπωμένης οικίας, με τρόπο αποδεκτό, πιστεύω, τόσο αισθητικά όσο και αρχιτεκτονικά-στατικά.