Η αγάπη για τη Λαογραφία και η καταγραφή της τοπικής ιστορίας της Μάνης είναι ο τρόπος με τον οποίο ο δήμαρχος Δυτικής Μάνης Δημήτρης Γιαννημάρας ηρεμεί μετά από μια δύσκολη ημέρα άγχους και κούρασης από τα πολιτικά δρώμενα. Ετσι, πριν από λίγο καιρό παρουσίασε στο αναγνωστικό κοινό και το δεύτερο βιβλίο του "Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει" - μετά το "Σήμερα έχουμε χαρά", το οποίο εξαντλήθηκε.
- Πώς προέκυψε η αγάπη σας για τη Λαογραφία;
«Ως παιδί παρακολουθούσα όλα τα δρώμενα της περιοχής μου, χαρές, λύπες, τα οποία μου είχαν κεντρίσει την περιέργεια. Ως παιδί επίσης, παρακολουθούσα όλους τους ηλικιωμένους, τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των χωριών, να διηγούνται παραμύθια, ιστορίες, μύθους... ακόμη κι από την εποχή του Βυζαντίου. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι θα έφευγαν από τη ζωή και οι ιστορίες θα χάνονταν. Οταν μεγάλωσα και ασχολήθηκα περισσότερο με τον πολιτισμό, τη ζωγραφική, την ποίηση, τότε κατάλαβα ότι έκανα μεγάλο σφάλμα που εκείνη την εποχή δεν κράτησα όσα μπορούσα, δεν έβαλα τον παππού μου π.χ. να μου υπαγορεύει και εγώ να γράφω όσα έλεγε».
- Τι κάνατε στη συνέχεια;
«Αρχισα να καταγράφω όσο υλικό μπορούσα από την περιοχή μου. Ζητούσα βοήθεια από τους παλιούς μαθητές μου, να συλλέξουν υλικό από τους γονείς και τους παππούδες τους. Είναι μια δουλειά 40 ετών, την οποία αποφάσισα κάποια στιγμή να δημοσιοποιήσω».
- Στο βιβλίο υπάρχουν πολλές φωτογραφίες της παλιάς εποχής, κι από αντικείμενα που σήμερα σε πολλούς είναι άγνωστα.
«Ναι, πρόκειται για φωτογραφικό υλικό που μου έδωσε ο Αριστοτέλης Πετρουλέας, για υλικό που βρήκαμε σε σπίτια της Μάνης, για αντικείμενα που βρίσκονται στο Μουσείο Εξωχωρίου. Πάντως υπάρχουν ακόμη σε σπίτια παλιά αντικείμενα - δεν αποτελούν για όλες τις οικογένειες μουσειακό είδος».
- Επόμενο κεφάλαιο της έρευνάς σας ποιο είναι;
«Είναι ο θρήνος, τα μοιρολόγια της Μάνης. Ο τρόπος με τον οποίο εκφραζόταν ο οδυρμός, η λύπη. Μια κηδεία, μια απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου, την παλιά εποχή ήταν κάτι σαν μια αυθόρμητη τραγωδία, με τις γυναίκες να θρηνούν με ξέπλεκα τα μαλλιά τους και όλους τους ανθρώπους να λένε ένα κομμάτι από το δικό τους μοιρολόι. Είναι ένας θησαυρός πραγματικός, οι ντόπιοι μου έδωσαν υλικό με μεγάλη χαρά. Εχω καταγράψει δεκάδες μοιρολόγια».
- Οι νέοι άνθρωποι πώς αντιμετωπίζουν το βιβλίο σας;
«Γενικά η ανταπόκριση στη Λαογραφία είναι πολύ θετική - και το πρώτο βιβλίο εξαντλήθηκε κι αυτό πάει πολύ καλά. Σκέφτομαι να συνεχίσω με δεύτερη έκδοση. Στη Μάνη το ζητούν συνεχώς οι αναγνώστες και οι ενδιαφερόμενοι. Βλέπω πως προκαλούν συγκίνηση και χαρά τα θέματα των βιβλίων».
Συνέντευξη στη
Γιούλα Σαρδέλη
