«Ο ποιητής έχει την ευλογία της παιδικής αθωότητας», πιστεύει ο Νησιώτης ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος που πριν από μερικές ημέρες τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου του. Και δεν είναι η μόνη διάκριση για τον Μεσσήνιο ποιητή, καθώς το 1996 τιμήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με το Βραβείο Καβάφη και το 1999 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Μη σκεπάζεις το ποτάμι», η οποία στη συνέχεια ήταν υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Αριστείο του 2000.

- Τι σημαίνει για εσάς ένα ακόμη βραβείο και μάλιστα από την Ακαδημία αυτή τη φορά;
«Πιστεύω ότι, κάθε φορά που σου απονέμεται ένα βραβείο, τίποτα άλλο δεν πρέπει να σε κάνει από καλύτερο άνθρωπο. Αυτές τις μέρες που έχουν περάσει από το βραβείο της Ακαδημίας, νιώθω να έχω γίνει πιο γλυκός άνθρωπος. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό για πάντα».

- Πώς νιώθει, πώς δημιουργεί ο ποιητής μέσα σ' αυτή τη ζοφερή καθημερινότητα που μας περιβάλλει;
«Ο ποιητής εδώ και πολλές δεκαετίες πια είναι ένας άνθρωπος καθημερινός, ένας άνθρωπος που συμμετέχει σε όλα, που ζει στην ίδια καθημερινότητα. Δεν είναι ο παλιός ο ποιητής που είχε κλειστεί στο ερημητήριό του και έγραφε τις εμπνεύσεις του. Τώρα είναι ζυμωμένος μέσα στον κόσμο, βιώνει την καθημερινότητα και ανάλογα με τις συνθήκες και τις δυνατότητες που έχει ο ίδιος εκφράζεται».

- Νιώθει αισιόδοξα;
«Οχι αισιόδοξα, γιατί η φύση του ποιητή δεν είναι έτσι κι αλλιώς αισιόδοξη. Μπορεί κάποιος στη ζωή του να είναι αισιόδοξος, αλλά όταν εκφράζεται στην ποίηση δεν είναι το ίδιο. Αλλωστε η ποίηση είναι μια τέχνη που περιγράφει πικρά πράγματα συνήθως στη ζωή. Τα καλά βλέπετε τα ζούμε - και ίσως δεν έχουμε την ανάγκη να τα γράψουμε όταν τα βιώνουμε.
Εχω συναντήσει όμως δύο σπουδαίους Ελληνες ποιητές που είναι φωτεινό παράδειγμα για την αισιόδοξη ποίησή τους. Είναι ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Οι άλλοι θα σας έλεγα ότι είναι άνθρωποι λυπημένοι, ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο φωτεινοί».

- Η ποίηση μπορεί να προτείνει;
«Η ποίηση πάντα προτείνει - κι αν δεν προτείνει, τουλάχιστον ομορφαίνει τη ζωή και τη μοίρα μας. Πίστευα και πιστεύω ότι ο ποιητής -και η ποίηση κατ' επέκταση- δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που κρατάει όλη την πορεία της ζωής του, σε όλες τις ηλικίες, το κλειδάκι του κήπου της παιδικής του ηλικίας κι όποτε θέλει αυτός κατεβαίνει εκεί, μόνος του και κρυφά. Διατηρεί πάντα την παιδικότητά του και έτσι διασώζεται. Και αυτό ισχύει για κάθε τέχνη. Οταν σε έχει προικίσει η φύση και η ζωή με κάποια τέχνη, είναι μεγάλη λύτρωση, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, γιατί κανείς μα κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει την καλλιτεχνική διάθεση από κανέναν άλλον. Δεν έχουμε ποτέ αυτό το δικαίωμα. Αλλωστε ποιητής για μένα δεν λογίζεται κάποιος που έχει κλίση προς την στιχοποιία. Ποιητής είναι και ένας βοσκός πάνω στα βουνά, ποιητές για μένα ήταν στην πατρίδα μου, τη Μεσσήνη, παραμονές εσπερινών ειδικά άνοιξη και καλοκαίρι, κάτι ψαλτάκια που έβοσκαν πρόβατα και κατέβαιναν μόνο μια φορά το χρόνο για να ψάλουν στον εσπερινό. Αυτή η φορά ήταν η καλύτερη ημέρα της ζωής τους και έψελναν απτόητοι, παρά το ότι τα παιδάκια τούς κορόιδευαν. Είναι ένα μυστήριο ολόκληρο η ποιητική διάθεση του ανθρώπου».

- Ομορφαίνει η ποίηση τη ζωή σήμερα που δεν περνάμε καλά;
«Οχι απλώς δεν περνάμε καλά, αλλά περνάμε περίοδο πένθους. Η ποίηση έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις. Ενας στίχος στο μυαλό, στην καθημερινότητά μας, κάτι μπορεί να κάνει μες στην απελπισία».

- Τα προσωπικά σας συναισθήματα για αυτή την εποχή που βιώνουμε ποια είναι;
«Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα κι ότι μέσα μου έχει κατοικήσει ένας πολτός λύπης. Στην Αθήνα όπου ζω, και μάλιστα στο κέντρο, βλέπω την εξαθλίωση πιο άμεσα από κάθε άλλη πόλη. Εκτός τούτου νιώθω βαθύτατα ότι ο λαός πρέπει να νιώθει προδομένος γιατί πουληθήκαμε δούλοι στο διεθνές κεφάλαιο, και μάλιστα να καταλάβει ότι αυτό δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα, αλλά εξυφαίνετο από καιρό.
Ενα μέρος του ελληνικού λαού -όχι όλο, το τονίζω- είχε βρει τους τρόπους να χωθεί στα γρανάζια της εξουσίας και βρέθηκε να έχει ανέσεις και περιουσιακά στοιχεία υψηλά... κι οι υπόλοιποι δεν είχαν πάρει χαμπάρι και δούλευαν σαν τον ραγιά, και φυσικά έμειναν πιο φτωχοί από πριν. Γιατί πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο λαός και ποιον βαφτίζουμε λαό».

- Ανάκαμψη βλέπετε;
«Δεν ξέρω, μπορεί όχι απλώς να μην βλέπω ανάκαμψη, αλλά να βλέπω και χειρότερα στην πορεία. Μακάρι να μην έρθουν και να μπορέσουμε να ανακάμψουμε».

- Και η περιπέτεια της γραφής συνεχίζεται;
«Η περιπέτεια της γραφής δεν σταματάει. Την ώρα που εγκυμονείς ένα γραπτό και την ώρα που το γράφεις, σου προσφέρει οδύνη, αλλά όταν σε ειδοποιήσει ο εαυτός σου ότι αυτό που έγραψες είναι έτοιμο, είναι ώριμο να πάει, να φύγει από σένα, αυτή η πληρότητα πράγματι είναι ανεξαγόραστη».