Για τις εκλογές της ασπρόμαυρης οθόνης και τις διαφορές τους με το σήμερα, μας μίλησε ο Αρης Μαλανδράκης στην συνέντευξη που ακολουθεί.

- Αγαπημένο σας πεδίο το παλιό ελληνικό σινεμά;
«Ναι, πολύ, αλλά εν δυνάμει όλοι μας έχουμε ασχοληθεί εκτενέστατα θέλοντας και μη. Γιατί από τις πολλαπλές τηλεοπτικές προβολές και επαναλήψεις αλλά και από την αγάπη του περισσότερου κόσμου για το παλιό ελληνικό σινεμά, που ξεκινάει από την απομνημόνευση ατάκας μέχρι την πλήρη ιστορία της ταινίας, είναι ολοφάνερο ότι όλοι μας με έναν τρόπο έχουμε φάει από το ίδιο πιάτο φαγητού... Δηλαδή έχουμε τραφεί απ' το υλικό και από την περίοδο του παλιού ελληνικού σινεμά».

- Και τραφήκαμε καλά...
«Εχουμε τραφεί πολύ καλά, κι απόδειξη είναι η ίδια η αντοχή των υλικών στο χρόνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ κατά κανόνα οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία όταν τη δούμε μία δύο φορές μετά την προσπερνάμε, τις παλιές ελληνικές ταινίες όχι μόνο τις βλέπουμε ξανά και ξανά με την ίδια πάντα ευχαρίστηση, αλλά σε ένα βαθμό λειτουργούμε και διαδραστικά. Δηλαδή προλαβαίνουμε την ατάκα, χαιρόμαστε που γνωρίζουμε την εξέλιξη, κάτι που σε άλλες ταινίες θα ήταν αρνητικός παράγοντας. Η ένδειξη της διαρκούς νεότητας αυτών των ταινιών είναι κι αυτό το στοιχείο και μπορούμε να το μετρήσουμε πάνω σε εμάς τους ίδιους».

- Ειδικά κάποιες ταινίες επιμένουμε πάρα πολύ να τις βλέπουμε ξανά και ξανά.
«Λογικό, γιατί στις ταινίες αυτές έχουν περιγραφεί ανάγλυφα οι χαρακτήρες οι οποίοι από τον "παλαιοέλληνα" μέχρι τον "νεοέλληνα" παραμένουν αδιασάλευτοι. Κι επίσης είναι εντυπωσιακό ότι αρέσουν αυτές οι ταινίες όχι μόνο στους μεγαλύτερους, που συμβαδίσαμε χρονικά με πολλές απ' αυτές, αλλά και στα νέα παιδιά, που έλκονται από κάτι που το πολύ πολύ να τους το έχει περιγράψει ο γονιός - και σε καμία περίπτωση δεν αναγνωρίζεται στο σήμερα».

- Οι εκλογές που έχουμε δει μέσα από το ελληνικό σινεμά έχουν διαφορές με τη σημερινή πραγματικότητα;
«Αν το καλοσκεφτείτε δεν έχει αλλάξει τίποτα, μόνο η κρίση, το νεωτεριστικό στοιχείο που ζούμε τώρα. Σε όλα τα άλλα παραμένει η ίδια κατάσταση, τα παχιά τα λόγια, τα "θα"... Πιστεύω άλλωστε ότι όλο αυτό είναι διαχρονικό. Ας δούμε τις κωμωδίες του Αριστοφάνη που ο οποιοσδήποτε στρατηγός τότε, πολιτευτής με σημερινούς όρους, χτυπιόταν ανελέητα κι είχε ακριβώς τα ίδια ελαττώματα. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα γονιδιακό σύμπτωμα της φυλής μας; Πάντως είναι διαχρονικό το θέμα, ο Μαυρογιαλούρος είναι διαχρονικός, το δε φάσκελο στον Μαυρογιαλούρο -και του ιδίου συμμετέχοντος- είναι επίσης διαχρονικό. Μάλιστα αυτός ο κινηματογράφος, επειδή απευθυνόταν σε ένα λαϊκό κοινό, ήταν ο συνήγορός του. Ηταν αυτονόητο ότι θα στεκόταν απέναντι στον πολιτικό και τον πολιτικάντη σαρκάζοντας και σατιρίζοντάς τον, γιατί το κοινό της αίθουσας ήταν ακριβώς στον παρονομαστή του κοινωνικού κλάσματος και όχι στον αριθμητή. Οι αριθμητές, δηλαδή τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, δεν ενδιέφεραν. Βλέπουμε ότι και στα δράματα και στις κωμωδίες ο πλούσιος ήταν ο καταγέλαστος και ο φτωχός πάντα δικαιώνεται. Με την ίδια λογική και ο ψηφοφόρος πάντα δικαιώνεται και όχι ο πολιτευτής».

- Ηταν συνήγορος μόνο... ή και άλλοθι ο κινηματογράφος;
«Ηταν και άλλοθι βέβαια. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί ήταν ένα λαϊκό θέμα, ενώ σε κάποια σημεία δεν θα μπορούσε να είναι και πιο ανοιχτά με δεδομένο το πολιτικό πλαίσιο εκείνων των εποχών. Για παράδειγμα η Αριστερά και ο αριστερός δεν εμφανίζονται ποτέ, παρά μόνο σε μια σύντομη χρονικά περίοδο του Γεωργίου Παπανδρέου που τα πράγματα λάσκαραν λιγάκι, ενώ όλες τις προηγούμενες περιόδους οι αναφορές -όταν υπάρχουν- είναι πολύ διακριτικές».

- Εχει χιούμορ ο νεοέλληνας ψηφοφόρος;
«Εχει, και μάλιστα έχει κερδίσει και σε επίπεδο αυτοσαρκασμού πια, ενώ παλιότερα δεν του ήταν εύκολο να γελάσει με τον εαυτό του. Σήμερα θεωρώ ότι με τις σφαλιάρες που έχουμε δεχτεί και με τις συνθήκες και τα λόγια που έχουν καταρρεύσει, το χιούμορ είναι το τελευταίο μας μετερίζι αν το καλοσκεφτούμε. Είναι η τελευταία γραμμή Μαζινό, η άμυνά μας, το να γελάμε μ' αυτά που μας επιβάλλονται και με το κουπί που τραβάμε».

- Στην εκδήλωση τι θα δούμε;
«Κατ' αρχάς να σας πω ότι μετά χαράς αποδέχτηκα την πρόσκληση να βρεθώ στην Καλαμάτα σήμερα, γιατί είναι και κόντρα στις επιβαλλόμενες συνθήκες, να μην γίνονται δηλαδή γκάλοπ, οπότε μπορούμε να την εκλάβουμε σαν δημοσκοπική εκδήλωση κατά έναν τρόπο, ως προς αυτά που περιγράφει βέβαια και όχι με αναφορά σε κόμματα. Είναι 36 αποσπάσματα από 30 ταινίες που ξέρουμε, αλλά είναι και πολλές σπάνιες ταινίες που δεν έχουν παιχτεί στην τηλεόραση, αλλά υπάρχουν στο αρχείο μου και παίζουν πολύ γνωστοί ηθοποιοί, σε λίγο ανεπάντεχους ρόλους. Συνολικά πρόκειται για ένα υλικό ημίωρης διάρκειας - και μετά θα είναι ωραία να έχουμε και μια κουβέντα με τον κόσμο».

- Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται το εκλογικό αποτέλεσμα;
«Θα σας απαντήσω μόνο με ένα σχόλιο: Ο κακός πολιτικός εκλέγεται από τους καλούς ψηφοφόρους που δεν πάνε να ψηφίσουν».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Αρης Μαλανδράκης γεννήθηκε το 1952 στον Πειραιά. Εγινε αμετανόητος εραστής του κινηματογράφου από τα παιδικά του χρόνια και πρόφτασε να δει τις περισσότερες από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στις αίθουσες προβολής, απολαμβάνοντας το ''χορταστικό'' εμβαδό της μεγάλης οθόνης. Πιστός οπαδός της πολυάριθμης φυλής της σκοτεινής αίθουσας, διοχέτευσε την αγάπη του για το ασπρόμαυρο σύμπαν σε άρθρα και αφιερώματα στον Τύπο. Αρθρογραφούσε στο ''Ε'' της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας". Ασχολήθηκε με την παραγωγή-σκηνοθεσία και τη δημοσιογραφική επιμέλεια εκπομπών σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Επίσης, έχει κάνει τηλεοπτικά και κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ. Εχει επιμεληθεί εκθέσεις με κινηματογραφικό ενδιαφέρον σε Ελλάδα και εξωτερικό.