Να διαλέξουμε εθνικούς αντιπροσώπους για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Υποτίθεται ότι το βασικό κριτήριο πρέπει να είναι τι έχουν να μας πουν αυτοί οι άνθρωποι. Ποιο είναι το όραμά τους για μια «άλλη Ευρώπη». Και τι ικανότητες έχουν ώστε να υπηρετήσουν αποτελεσματικώς αυτό το όραμα. Αλλά και τα εθνικά μας συμφέροντα, εντός ευρωπαϊκού πλαισίου.
Κουραφέξαλα. Αν ήταν έτσι, τότε τα κόμματα δεν θα κατέφευγαν στην πρακτική των αποικιοκρατών απέναντι στους ιθαγενείς. Θα γέμιζαν τα ψηφοδέλτιά τους με ανθρώπους εξοπλισμένους με ειδικές γνώσεις. Αντ’ αυτού προτίμησαν, για μια ακόμη φορά, να γεμίσουν τα ψηφοδέλτιά τους με... γυαλιστερές χάντρες. Πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, γαλάζιες. Με αστέρες τους θεάματος, της τηλεόρασης, του ποδοσφαίρου. Από τον Αλέξη Γεωργούλη, που ήθελε να είναι υποψήφιος με τη ΝΔ αλλά... βολεύθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως τον Ζαγοράκη, τον Αρβανίτη, την Βίκυ Φλέσσα, την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ραλλία Χριστίδου, τον Ρος Ντέιλι, την Λίλα Καφαντάρη, τη Σεμίνα Διγενή κλπ, κλπ. Είτε απλώς να βολέψουν κάποια «αποκτήματά» τους από τις… προσχώσεις, όπως την Κουντουρά, τον Δανέλη, τον Αμυρά.
Πόσο τιμητική είναι αυτή η πρακτική για ένα λαό που υποτίθεται ότι είναι από τους πλέον πολιτικοποιημένους της Ευρώπης, αλλά δέχεται να τον αντιμετωπίζουν όπως τους ιθαγενείς, προσφέροντάς του εντυπωσιακές γυαλιστερές χάντρες; Η πρόσφατη πολιτική ιστορία τού τόπου έχει αποδείξει ότι υπήρξαν ελάχιστες οι εξαιρέσεις των ανθρώπων που μπήκαν στο κοινοβούλιο με μοναδικό προσόν την «γκλαμουριά» τους και τελικώς προσέφεραν κάτι ουσιαστικό στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου.
Αλλο είναι να έχεις, παράλληλη προς το επάγγελμα ή την τέχνη που σε έκανε διάσημο, συνεχή συμμετοχή στα κοινά, με αγώνες για ιδανικά, και άλλο να επιλέγεσαι μόνο και μόνο επειδή οι «σύμβουλοι επικοινωνίας» ψάχνουν για κάποιους που ανταποκρίνονται στο made in USA κριτήριο του «beauty and famous». Τουτέστιν ευειδής και διάσημος.
Βεβαίως το πρόβλημα δεν είναι μόνο γιατί τα κόμματα καταφεύγουν σε αυτή την πρακτική που υποβαθμίζει εμάς τους πολίτες στο επίπεδο των ιθαγενών. Αλλά γιατί εμείς οι ίδιοι λειτουργούμε, σε ένα σημαντικό ποσοστό, ως ιθαγενείς.
Τελικώς εξαρτάται από τον κάθε έναν από εμάς αν θα αποδεχθούμε τον ρόλο του... ιθαγενούς.
Γ. Π. Μασσαβέτας
