Καθένας θα επιλέγει την ασφαλιστική κλάση στην οποία θέλει να ενταχθεί. Οπότε θα πληρώνει την ανάλογη εισφορά, ανεξαρτήτως των εισοδημάτων του. Και αναλόγως της κλάσεως που θα επιλέγει, θα γνωρίζει εκ των προτέρων ποια θα είναι η σύνταξη που θα λάβει.
Ο,τι όμως φαίνεται κατ’ αρχήν καλό μένει να αποδειχθεί αν πράγματι είναι. Και εδώ υπεισέρχεται μια βασική παράμετρος. Η αξιοπιστία, όχι μόνον του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και του ελληνικού κράτους γενικώς, έναντι των πολιτών. Εξαρτάται δηλαδή η τύχη των μελλοντικών συνταξιούχων, που δεν είναι μισθωτοί, από το αν το κράτος θα σεβασθεί διαχρονικώς τον κανόνα που θεσπίζει, ή θα βρεθούν στα γεράματά τους μπροστά σε καμία «κίντερ έκπληξη». Διότι, δυστυχώς, η προϊστορία της πολιτειακής συμπεριφοράς έναντι των συνεπών ασφαλισμένων δεν στέφεται δα και από φωτοστέφανο τιμιότητας και σεβασμού των υπεσχημένων.
Εχω ζωντανό παράδειγμα μπροστά μου. Ο πεθερός μου έφυγε, από τον Χάρακα Λακωνίας, στα 14 του και άρχισε αμέσως να εργάζεται ως «μπακαλόγατος». Ανασφάλιστος ως τα 16, όταν πια ξεκίνησε την ασφάλισή του στο ΙΚΑ. Και όταν απέκτησε ο ίδιος εμπορική ιδιότητα, μεταφέρθηκε στο ΤΕΒΕ. Από το οποίο συνταξιοδοτήθηκε στα 70 του, έχοντας συμπληρώσει 46 χρόνια ασφάλισης. Και επειδή είχε επιλέξει να πληρώνει την τελευταία εικοσαετία τη μεγαλύτερη εισφορά (ίσχυε δηλαδή και τότε μια παραλλαγή αυτού που προτείνει ο κ. Βρούτσης), είχε τη χαρά να πάρει μια καλή σύνταξη. Την οποία όμως δεν χάρηκε παρά μόνο για περίπου δύο χρόνια. Τώρα, μετά από το «κόψε - κόψε» όλων των κυβερνήσεων, δεν παίρνει πια ούτε τα μισά από όσα αρχικώς του αναγνωρίσθηκαν.
Επειδή δεν είναι μοναδική περίπτωση, αλλά κανόνας για ανθρώπους της ηλικίας του, αν θέλει το κράτος να επιλέγουν οι αγρότες, οι επαγγελματίες κλπ μια υψηλή κλίμακα ασφαλίστρων ώστε να εισρέει χρήμα στον ΕΦΚΑ, πρέπει να πείσει τους ασφαλισμένους πως εγγυάται ότι οι συντάξεις που θα λάβουν θα είναι, πράγματι, αυτές που αντιστοιχούν σε ό,τι επιλέξουν να πληρώνουν.
Γ. Π. Μασσαβέτας
