Με τη δύναμη των εργατοπατέρων στον χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και των «φοιτητοπατέρων» στον χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας, επιδίδονται σε διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Το ίδιο κάνουν και τώρα επιδιώκοντας να ματαιώσουν, ή έστω να φαλκιδεύσουν, δύο σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς της εκπαίδευσης. Τη σύνδεση της αξιολόγησης των πανεπιστημίων με την κρατική χρηματοδότηση και τη δυνατότητα αποφοίτων ιδιωτικών «κολεγίων», που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, να προσλαμβάνονται στο Δημόσιο με αναγνώριση των τίτλων τους.
Ως προς την αξιολόγηση, η στάση τους διακρίνεται από μια συνέπεια. Αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αξιολόγηση» ωσάν να πρόκειται για κάτι που τους προκαλεί μια έντονη αλλεργία. Δεν θέλουν καμία αξιολόγηση, τίποτε που να θίγει τα κακώς κείμενα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον χώρο της εκπαίδευσης, αλλά για όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από το κεντρικό κράτος ως την αυτοδιοίκηση και ως τις κρατικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ που έχουν απομείνει. Ενώ για τις τελευταίες αναγκάζονται να καταπιούν τις αυτονόητες αξιολογήσεις του δυναμικού τους, όταν ιδιωτικοποιούνται. Και δεν μιλάμε μόνο για ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν από “γαλάζιες” ή “πράσινες” κυβερνήσεις, όπως π.χ. εκείνη του ΟΤΕ, που έπαυσε πια να χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους, αλλά και για μια αλυσίδα από 27 ιδιωτικοποιήσεις που έκανε ο… ορκισμένος εχθρός τους, ο ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ των οποίων η ολοκλήρωση εκείνης του ΟΛΠ, η παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, η πώληση της ΔΕΣΦΑ (φυσικό αέριο), της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πολλών άλλων.
Εξίσου υποκριτική είναι η στάση τους και στο θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων ιδιωτικών κολεγίων που λειτουργούν ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, κυρίως αμερικανικών και βρετανικών. Αν είχαν αποδεχθεί να περιληφθεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος και το άρθρο 16, ώστε να έχουμε και εδώ μη κρατικά πανεπιστήμια, με παράλληλη ψήφιση νόμου που θα έβαζε αυστηρά κριτήρια στη λειτουργία τους, θα είχε επιτευχθεί ένας διπλός στόχος. Από τη μια να περιορισθεί σημαντικά η φοιτητική μετανάστευση και από την άλλη να καταστεί η Ελλάδα ένα διεθνές κέντρο σπουδών, με μεγάλη οικονομική αλλά και διπλωματική απόδοση.
Να δούμε πότε επιτέλους θα… ξεστραβωθούν.
Γ. Π. Μασσαβέτας
