Δεν θέλω καθόλου να σχολιάσω ότι η πρόταση αυτή γίνεται από ένα μεσσηνιακό έντυπο, διότι είναι φυσιολογικό κάθε πολίτης και κάθε αρθρογράφος να έχει την άποψή του.
Όποια άποψη ή πικρία όμως και να έχει κάποιος, δεν μπορεί να παραβλέψει το δεδομένο, ότι ο “πολιτικός θάνατος “ ενός πολιτικού, επιπέδου Σαμαρά, που έγινε πρωθυπουργός, ποτέ δεν επέρχεται με την συνταξιοδότηση ή την επιθυμία κάποιων, αλλά με τον φυσικό θάνατο.
Εγώ πάντως, που δεν μου έκανε… και δεν του ζήτησα κανένα ρουσφέτι, είμαι περήφανος που γνώρισα έναν Μεσσήνιο πρωθυπουργό, αλλά πάνω από όλα έναν ηθικό άνθρωπο, ανοιχτόμυαλο, που με τις συνεργασίες του απεδείχθη προοδευτικός.
Έναν παθιασμένο πατριώτη, τόσο όσο να τον χαρακτηρίζουν εθνικιστή.
Έναν Άνδρα που φοράει παντελόνια και που δεν θα μπορούσε να βάλει τους Έλληνες να χορεύουν για το ΟΧΙ, που εν γνώσει του σε μία ώρα θα το έκανε ΝΑΙ.

Νίκος Μαθιόπουλος