Η παγκόσμια επιδημιολογική κρίση, απέδειξε για άλλη μια φορά στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου στο διάβα των αιώνων, ότι η ύπαρξη και ο θάνατος είναι δυο αντίρροπες έννοιες που επιφέρουν την ισορροπία στη φύση. Ο φόβος της διασωλήνωσης κατέστησε τη συντριπτική πλειονότητα του πλανητικού πληθυσμού μια υπάκουη μάζα, όπου για πρώτη φορά παρατηρήθηκε το φαινόμενο επτά δισεκατομμύρια ψυχές να αμπαρώνονται στα σπίτια τους κατά τις ώρες της απαγόρευσης. Ούτε οι πόλεμοι το κατόρθωσαν αυτό, ούτε τα οικονομικά κραχ, ούτε καν οι ανά τον κόσμο δικτατορίες. Στην περίπτωση του κορονοϊού, ήταν αρκετός και περίσσευε ο ξανθοπουλικός λόγος του κυρίου Τσιόδρα και η αυστηρότητα του κυρίου Χαρδαλιά. Συμπέρασμα: Είναι περιττές οι ξιφολόγχες για την καθυπόταξη μιας κοινωνίας, καθότι ο περιδεής άνθρωπος με εθελούσια απόφασή του κλειδαμπαρώνεται για τη ζωή του. Σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν, καταπατά ο ίδιος ή αποδέχεται την απεμπόληση της όποιας ελευθερίας του ή την καταπάτηση του συντάγματος τής χώρας που διαβιοί. Και είναι λογικό αυτό να συμβαίνει γιατί η εμπειρία στον προθάλαμο του θανάτου με τη ζαριά της τύχης στην εντατική, πανικοβάλλει ακόμα και σαν σκέψη. Παρά ταύτα, οι εξαιρέσεις θα υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αρνητές και σιωπή
Οι αρνητές του κορονοϊού, θαρρώ πως ανήκουν στη συνομοταξία των υποστηρικτών της επίπεδης Γης. Όμως οι θέτοντες ενστάσεις περί των εμβολίων όσον αφορά στην πειραματική τους επάρκεια, δεν αποτελούν «ομογάλακτους αδελφούς» της πρώτης κατηγορίας. Αυτές οι ενστάσεις θα είχαν καταρριφθεί με μια τηλεοπτική εκπομπή στην οποία θα συμμετείχαν επιστήμονες κύρους, διαφορετικών απόψεων, έτσι ώστε τα όποια «σαθρά» επιχειρήματα των ιατρών που αντιδρούν στους εμβολιασμούς να καταρρίπτονταν εν μία νυκτί. Αντίθετα, με την επιβεβλημένη σιωπή τους τα κανάλια, δημιουργούν αναστάτωση και παραφιλολογία ενισχύοντας δικαιολογημένα το συνομωσιολογικό στρατόπεδο και τις εμμονικές σκέψεις. Όλοι βέβαια έχουμε αντιληφθεί, ότι στον πόλεμο των φαρμακευτικών εταιρειών οφείλονται οι φήμες περί εμβολίων επικίνδυνων και εμβολίων ακίνδυνων. Τα πάντα βγαίνουν στον πλειστηριασμό της κερδοσκοπικής ασυδοσίας που επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα. Όσο αστείο ακούγεται ότι θα μεταλλαχθούμε σε πιθήκους ένεκα των εμβολίων, άλλο τόσο και περισσότερο αστείο ακούγεται ότι οι κυβερνήσεις και οι φαρμακευτικές βιομηχανίες νοιάζονται για την υγεία μας. Ανήκω σ’ αυτούς που πρόκειται να εμβολιαστούν, αλλά οφείλω να σεβαστώ τους αντιρρησίες, διότι τα θεμέλια στις δημοκρατίες κατά πρώτον στηρίζουν τη διαλεκτική και κατά δεύτερον τις διαφωνίες.
Οι φτωχοδιάβολοι
Αν λοιπόν το ενδιαφέρον των απανταχού στον πλανήτη μας κυβερνήσεων ήταν ο Άνθρωπος, κατά την περίοδο της παγκόσμιας επιδημίας όλα τα ιδιωτικά κέντρα θα είχαν επιταχθεί δίχως δεύτερη σκέψη. Οι εισπρακτικές εταιρείες θα έπαυαν να ενοχλούν τους απελπισμένους και συνάμα καταθλιπτικούς άνεργους και πτωχευμένους πολίτες. Και το κυριότερο: Οι «φτωχοδιάβολοι» των φυλακών θα τύγχαναν καλύτερης μέριμνας απ’ την πλευρά της πολιτείας. Τον Μάρτιο η «Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων», είχε καταγγείλει τα κρούσματα του κορονοϊού στις Φυλακές της Πάτρας ανέρχονταν στα 120 και ως χώρος καραντίνας χρησιμοποιούταν το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας της φυλακής. Μάλιστα σημείωνε στην καταγγελία της μεταξύ άλλων τα εξής: «Η μαζική μεταφορά κρουσμάτων Covid-19 στο Νοσοκομείο των Φυλακών Κορυδαλλού, το οποίο πλέον είναι Κέντρο Υγείας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για νοσηρή ανευθυνότητα εκ μέρους της Γενικής Γραμματέως και της κυβέρνησης, σε βάρος της υγείας και της ζωής κρατούμενων και σωφρονιστικών - και όχι μόνον». Όταν όλοι μας αναμένουμε με λαχτάρα το άνοιγμα της εστίασης και την ελεύθερη μετακίνηση, διότι όπως δηλώνουμε έχουμε κουραστεί από την πολύμηνη ομηρεία μας ένεκα επιδημίας, ίσως ήρθε η στιγμή να αντιληφθούμε αυτή τη λησμονημένη κατηγορία των κρατουμένων είτε πρόκειται για κάτεργα ανηλίκων, είτε για κολαστήρια ενηλίκων.
Αγαθοεργίες επίδειξης
Χαμένες ψυχές, χαμένες υπάρξεις - σαφώς πολλές εξ αυτών εκτίουν ποινές για εγκλήματα αποτρόπαια - αλλά και διαλυμένοι άνθρωποι τιμωρημένοι για ένα λάθος, που εν δυνάμει είμαστε όλοι επίφοβοι να πράξουμε σε μια δύσκολη καμπή της ζωής μας. Όμως ο σωφρονισμός δεν επιβάλλεται με την απώλεια της αξιοπρέπειας του κρατουμένου, αλλά με την ενίσχυση του ενοχικού και ερμηνευτικού του μηχανισμού. Άλλωστε ο φυλακισμένος κατά το νόμο, το μόνο που στερείται είναι η ελευθερία του. Όλα τα άλλα, όπως η διασφάλιση της υγείας του και η πρόσβασή του στην εκπαίδευση, οφείλει η πολιτεία να του τα παρέχει. Ο σεβασμός στους γέροντες, στα παιδιά και τους φυλακισμένους, είναι το βασικό συστατικό στοιχείο που ξεχωρίζει την ανθρώπινη κοινωνία από τη ζουγκλώδη. Κυρίως δε, η έλλειψη αντεκδίκησης από την πλευρά του κράτους, αποτελεί ύψιστη αναγκαιότητα εκπολιτισμού. Επειδή κάθε Πάσχα ενθυμούμαστε εθιμοτυπικά τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, θαρρείς και η ανθρωπιά εκφράζεται με αγαθοεργίες επίδειξης, ίσως ο καλύτερος επίλογος αυτού του άρθρου να είναι μια φράση του Ευγένιου Ο΄ Νηλ: «Η ζωή είναι ένα κελί απομόνωσης που οι τοίχοι του είναι καθρέφτες».
