Λες κι έχει βάλει κάποιος στοίχημα πόσο καιρό θα μπορούσαν ν’ αντέξουν ακόμα τα βαριά λαβωμένα από τους σεισμούς του 1986 διατηρητέα κτήρια της Καλαμάτας - πόσο ακόμα θα αντέξει, επί της ουσίας, η ιστορία αυτής της πόλης.
Κάτι περισσότερο από 20, κάτι λιγότερο από 30, είναι αυτά τα οικήματα -ιδιωτικές κατοικίες, ξενοδοχεία, στέγες διαφόρων υπηρεσιών- που μετά από εκείνο τον «καταραμένο» Σεπτέμβριο, πριν από 25 χρόνια, εξακολουθούν να διατηρούν την επισφαλή ισορροπία των χοντρών ντουβαριών τους και των κεραμιδένιων σκεπών τους...
Πόσο περισσότερο ν’ αντέξουν όμως, εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες και στους περιοδικούς σεισμούς, αυτά τα οικήματα για τα οποία καμία φροντίδα δεν έχει ληφθεί - πέρα από την καθαρά σε θεωρητική βάση προστασία που τους παρέχει ο χαρακτηρισμός τους ως «διατηρητέων» από τα υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος.
Είναι σαφές ότι τα δύο υπουργεία αποδίδουν στον όρο «διατηρητέα» την κυριολεκτική του έννοια: τα κτήρια αυτά απλώς... διατηρούνται, μέχρι να σωριαστούν σε σωρούς από πέτρες!
Εφόσον η Πολιτεία νοιάζεται για την ιστορική, πολιτιστική και αρχιτεκτονική κληρονομιά κάθε τόπου, θα έπρεπε έγκαιρα να είχε πάρει μέτρα για τη συντήρηση και την αποκατάσταση αυτών των κτηρίων.
Τώρα βέβαια, μέσα στη... γενικότερη κατάρρευση της χώρας από τα οικονομικά ρίχτερ, άντε να δούμε ποιος θα χαρακτηρίσει... διατηρητέα την Ελλάδα.
Τουλάχιστον, αν βρεθεί κάποιος και το κάνει, ας μην της επιφυλάξει την ίδια μοίρα που αυτή επιφύλαξε στα άτυχα αυτά κτήρια της Καλαμάτας, που επιμένουν να στέκουν όρθια, φαντάσματα αυτού που ήταν κάποτε.
Οπως η Ελλάδα, ένα πράμα...