Ας πούμε, δεν μπορεί να αφήνεις ασύδοτες χιλιάδες ξαπλώστρες κατά μήκος όλων αυτών των χιλιομέτρων παραλίας και ταυτόχρονα να δηλώνεις ότι σέβεσαι και προστατεύεις το περιβάλλον. Οπως επίσης, δεν μπορεί να πεζοδρομείς το κέντρο και να αδιαφορείς για τις επεκτάσεις του σχεδίου πόλης, επιτρέποντας εκεί την οποιαδήποτε οχλούσα δραστηριότητα. Κι ακόμα, δεν είναι δυνατό να ξιφουλκείς εναντίον του ιδιωτικού αυτοκινήτου, μην έχοντας τόσα χρόνια τώρα εξασφαλίσει ένα στοιχειωδώς ικανοποιητικό και συνεπές ως προς τους χρόνους του δίκτυο αστικής συγκοινωνίας.

Παράλληλα, είναι αδύνατο να υποστηρίζεις ότι σέβεσαι την ιστορία του τόπου σου και ταυτόχρονα να μην έχεις ούτε μία κατευθυντήρια πινακίδα προς τον αρχαιολογικό χώρο των Ακοβίτικων· δεν νοείται κατά καιρούς να εξαγγέλλεις ανάδειξη των κυκλώπειων τειχών στη Γιάννιτσα και την ίδια στιγμή να αφήνεις θαμμένη την ιστορία της περιοχής σου στην πλατεία Υπαπαντής.

Σαφώς και είναι θέμα επιλογών, σαφώς και κάποιοι θα δυσαρεστηθούν όποια απόφαση κι αν πάρεις. Αλλωστε είναι αδύνατον να είναι όλοι ευχαριστημένοι, πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα θίγονται, πάντα η εφαρμογή κανόνων προσκρούει σε μια αυθαίρετη και -πολλές φορές στρεβλή- αντίληψη περί του τι είναι ελευθερία και πώς οι κανόνες, ενίοτε, μπορεί να μην ευνοούν το -κακώς εννοούμενο- ιδιωτικό συμφέρον.

Θεωρητικά, στη λήψη της απόφασης θα πρέπει να βαρύνει το ευρύτερο συμφέρον. Πριν τη λήψη της απόφασης θα πρέπει να υπάρχει διαβούλευση -επί της ουσίας όμως, όχι θεωρητικολογίες και... ρητορικές ασκήσεις επί παντός επιστητού.

Πρακτικά, ωστόσο, αυτό που -ανέκαθεν φαίνεται ότι τελικά- βαρύνει στη λήψη των αποφάσεων είναι... ένα τετράγωνο κουτί και τα χαρτάκια που κρύβει μέσα του...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος