Ανθρώπους, που δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ότι ο θάνατος είναι τόσο δίπλα τους και τους περιμένει στη γωνία, την ώρα που οι ίδιοι δεν έκαναν κάτι παραπάνω από το να ζουν την καθημερινότητά τους.

Πέρα από όλες αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες, που σιγά-σιγά βλέπουν το φως της δημοσιότητας και καταδεικνύουν ανάγλυφα την τραγικότητα των στιγμών, γεννώνται και πολλά ερωτήματα. Δεν είναι απλώς ένα γιατί, αλλά σκέψεις όπως “τι θα συνέβαινε αν κάτι αντίστοιχο γινόταν αύριο στη δική μας περιοχή;”.

Προφανώς δεν υπάρχει κάποια δεδομένη απάντηση,παρά μόνο προβληματισμός για το πόσο εύκολα μπορείς να φτάσεις από την απλή καθημερινότητα στην τραγωδία. Αρκετοί έσπευσαν να μοιράσουν ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση. Αλλά το τραγικό είναι ότι είμαστε πραγματικά πίσω σε πολλά πράγματα και επί της ουσίας παρακολουθούμε όλα όσα συμβαίνουν, με την ελπίδα ότι “είναι η τελευταία φορά” και ότι “δεν θα συμβεί σε εμάς”.

Ολο το χρόνο όμως δεν είναι στην ατζέντα της συζήτησης το ζήτημα της πολιτικής προστασίας και της συμπεριφοράς του κοινού απέναντι στα ακραία φυσικά φαινόμενα. Πού θα πρέπει να συγκεντρωθεί κάθε γειτονιά μετά από σεισμό, πυρκαγιά ή πλημμύρα; Προφανώς δεν αρκεί ο... αυτοσχεδιασμός του καθενός την κρίσιμη ώρα, αλλά θα πρέπει όλοι μας να έχουμε σαφή γνώση για το πώς πρέπει να κινηθούμε.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν το επόμενο καλοκαίρι για να αναζητούμε ευθύνες προς κάθε κατεύθυνση και να τραβάμε τα μαλλιά μας στο φριχτό θανάσιμο θέαμα της επόμενης τραγωδίας. Ας μάθουμε (φυσικά όχι μόνοι μας) να είμαστε έτοιμοι ότι πιθανόν αύριο θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.