Τα όσα ακολούθησαν με την τοποθέτηση Αλειφέρη στον “πάγο” και την απόφασή της να μην... διευκολύνει την πλευρά Τατούλη παραιτούμενη, την παραίτηση Μαντά και τις βαριές κατηγορίες από την πλευρά του περιφερειάρχη προς το μέρος του, είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους.

Από τη στιγμή που ο περιφερειάρχης κατηγόρησε ανοιχτά τον Περικλή Μαντά ότι ζήτησε “μαύρο” χρήμα για λογαριασμό μέσου ενημέρωσης, ήταν αναμενόμενη η αντίδραση του δεύτερου να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Οπως αναμενόμενο ήταν και το ότι αυτή η υπόθεση θα τραβήξει αρκετά και υποχρεωτικά κάπου θα βγάλει και κάποιους θα πάρει μαζί της. Είτε δηλαδή ο κ. Τατούλης έχει δίκιο είτε όχι, κάποιοι είναι εκτεθειμένοι και υπόλογοι για όσα έπραξαν ή είπαν. Και σε μία χώρα που όλα θα λειτουργούσαν σωστά θα ήταν βασική προϋπόθεση η διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης πριν την προεκλογική περίοδο, καθώς ανεξάρτητα από την έκβαση τίθεται θέμα αλλοίωσης των συνθηκών διεξαγωγής των εκλογών.

Το ίδιο θα έπρεπε να έχει συμβεί και με τη “μήτρα” όλων αυτών, δηλαδή τα όσα έγιναν προ μηνών με τον “κοριό” στο Διοικητήριο. Μία υπόθεση, που μέχρι τώρα έχει παράξει μόνο πολιτικά αποτελέσματα και αποτέλεσε ουσιαστικά την αφορμή για το ρήγμα του συστήματος Τατούλη με τη Νέα Δημοκρατία. Ρήγμα, που ακόμα δεν έχει οριστικά σπάσει, καθώς χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες για να δουν στην Πειραιώς ότι κάποιοι επιχειρούν να το έχουν δίπορτο και να κάνουν παιχνίδι με τους δικούς τους όρους.

Εν πολλοίς βλέπουμε και στο πεδίο της αυτοδιοίκησης την προβολή όσων επί χρόνια ζούμε και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πολωμένο κλίμα με μπόλικη σκανδαλολογία, που ενώ ανά φάσεις τα πάντα βράζουν, τελικά ως διά μαγείας όλα... σβήνουν και η ζωή συνεχίζεται. Μόνο που όλο αυτό αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, ασθένεια που κατά τα φαινόμενα δεν αφήνει απρόσβλητη ούτε την τοπική αυτοδιοίκηση.