Είναι ο ορισμός που δίνει το φιλοσοφικό λεξικό “Θύραθεν” του Βλάση Ρασσιά, προσθέτοντας ότι “η ύβρις ορίζεται ως θρασύτης, αναισχυντία και ανευλάβεια έναντι της ηθικής τάξεως του κόσμου, περιφρόνηση του θείου ή καταπάτηση των νόμων της φύσεως”.

Δηλαδή, ακριβώς αυτά τα οποία πρεσβεύουν σήμερα στην πλειονότητά τους οι άνθρωποι ως “ελευθερία” στο πώς να δρουν και ακόμα χειρότερα στο πώς να σκέπτονται. Δεν γίνεται λόγος για “παλιά” μυαλά, αλλά για “νέα”, στα οποία δυστυχώς έχει επίσης επικρατήσει μια θλιβερή αντίληψη ότι τα πάντα γύρω μας έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά για... καλλωπιστικούς λόγους και για να μην βαριόμαστε. Α, και για να τα εκμεταλλευόμαστε βγάζοντας λεφτά...

Αν επεκτείνουμε λίγο, θα διαπιστώσουμε ότι η πιο πάνω θεώρηση -από την έναρξη της κρίσης και μετά- ισχύει και για την άποψη που έχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σχετικά με τους “φταίχτες” αφ’ ενός και τους “υπονομευτές” αφ’ ετέρου.

Πλήρης ισοπέδωση και γενικότητα -επικίνδυνη γενικότητα που οδηγεί σε ακρότητες. Επικίνδυνη γενικότητα που ισοπεδώνει τα πάντα σε έναν αποστειρωμένο μέσο όρο και αποκηρύσσει οτιδήποτε δεν έχει χαρακτήρα και συμπεριφορά μάζας.

Δεν θα εξετάσω το πώς φθάσαμε ως εδώ... Αλλωστε κι από όσους ακόμα επιμένουν στα αυτονόητα, οι περισσότεροι -παλιότερα- θεωρούνταν ρομαντικοί, ουτοπιστές ή και γραφικοί. Στις ημέρες μας θεωρούνται “υπονομευτές”, “προδότες” και “ανθέλληνες”. Και, ως γνωστόν, με τέτοιους “υπονομευτές”, “προδότες” και “ανθέλληνες” δεν μπορεί να πάει μπροστά η πατρίδα μας.

“Η βλακεία, ο εγωισμός και η καλή υγεία είναι οι τρεις προϋποθέσεις για την ευτυχία. Ομως, αν η βλακεία απουσιάζει χάνεται το παν” έλεγε ο Φλομπέρ...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος