Ζούμε μια τεράστια ψευδαίσθηση ως οι επικυρίαρχοι ενός πλανήτη που συστηματικά καταστρέφουμε, όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί καταστρέφει το πανάκριβο παιχνίδι του γιατί αδυνατεί να κατανοήσει την αξία του.

Τίποτα δεν μας χαρίστηκε κι από κανέναν κι όσο επιμένουμε να θεωρούμε εαυτούς ως «κορωνίδες της δημιουργίας», τόσο πιο στέρεα θεμελιώνουμε την καταστροφή μας και υποθηκεύουμε το μέλλον μας.

Οσο βαυκαλιζόμενοι από το «έλλογον» θεωρούμε εαυτούς επιβήτορες της φύσης και τις άλλες υπάρξεις ως... ντεκόρ που το διαμορφώνουμε -ή και το εξαφανίζουμε ακόμα- σύμφωνα με τα γούστα μας, τόσο πιο γρήγορα θα βρεθούμε να κάνουμε παρέα στους δεινόσαυρους.

Κι όλα αυτά ξεκινούν από εμάς, τον κάθε ένα μοναχούλη από εμάς, από το μυαλό που κουβαλάμε κι από τις προτεραιότητες που βάζουμε.

Αφήνοντας, ενίοτε, σε γραφικούς κάθε είδους να προασπίζονται -ή να υπονομεύουν- συμφέροντα και ελπίδες.

Επαφιόμενοι στην καλή μας τύχη συμπληρώνουμε εκατομμύρια τετραγωνάκια με αριθμούς, αναζητώντας πλούτο που θεωρούμε ότι θα λύσει όλα μας τα προβλήματα -άντε να φύγουμε από το διαμέρισμα και το νοίκι, άντε να αγοράσουμε και «κούρσα», άντε να πάμε διακοπές «σε τροπικά νησιά», άντε να χορτάσουμε τηλεόραση...

Μη νομίζετε, τα μικρά, γήινα όνειρα είναι αυτά που τρέφουν και το φίδι και το αυγό του -είναι τα όνειρα για τα οποία θα μπορούσες και να σκοτώσεις ακόμα.

Εμφανής πλέον η έλλειψη προσανατολισμού, «ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;» αναρωτιέσαι μαζί με το ναύτη-ποιητή.

Ακόμα, όμως, κι αν υπάρχουν κάποιοι που βολεύονται να κρατούν παντοτινά χαλασμένη την πυξίδα μας, όλο θα βρίσκονται -αραιά και πού, δυστυχώς- και κάποιοι άλλοι που θα γυρεύουν να τη φτιάξουν, μήπως και ξεφύγουμε από το ρεύμα που μας παρασύρει...