Μην κάνετε σαν να ανακαλύψατε την Αμερική. Μη σοκάρεστε τόσο όταν βλέπετε στις ειδήσεις τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων και τα φαινόμενα βίας απέναντι σε μετανάστες. Η ελληνική κοινωνία ήταν και θα είναι πάντα μια κοινωνία βαθιάς φοβίας απέναντι στο κάθε τι το διαφορετικό. 

"Δε θα το πάω το παιδί μου στο τάδε σχολείο, γιατί έχει όλο Αλβανάκια". Αφοπλιστικό σχόλιο ημεδαπής, γιατί η μέθοδος Μοντεσόρι είναι ευαγγέλιο για κάθε μάνα που σέβεται τον εαυτό της. Τι να κάνουμε, είναι πολλά αυτά τα Αλβανάκια, εδώ το είχε πει ο δήμαρχός μας κάποια φορά μιλώντας για τα σχολεία, τα οποία "δυστυχώς δεν έχουν τόσα πολλά Ελληνάκια". Και είναι και έξυπνα κάποια από αυτά και τα βλέπεις και περνάνε και στο πανεπιστήμιο κάθε χρόνο, και λίγο σε νευριάζουν αν το δικό σου δε μπορεί να αποστηθίσει την (ελληνική φυσικά) ιστορία και γράφει γκρίκλις.

Είμαστε η κοινωνία που το επώνυμο "Τόφαλος" το έκανε βρισιά για τους χοντρούς και το "Τουίγκι" βρισιά για τις αδύνατες. Είμαστε οι άνθρωποι που αν δουν μια νέα μορφωμένη γυναίκα που τυχαίνει να είναι και όμορφη, θα την πούνε "γκόμενα" και όχι με το όνομά της. Είμαστε αυτοί που τιμούμε την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, αλλά τρέμουμε μην μας γλυκοκοιτάξει κανένας τσαχπίνης γκέι και - προς Θεού μη βγει το αγόρι μας κουνιστό. 

Ο ορίζοντας της διαφορετικότητας δεν έχει τέλος. Ζούμε σε μια άκρως μπερδεψιάρικη καθημερινότητα, όπου ακόμα και αν εσύ δεν είσαι ρατσιστής με τους ξένους, θα δεις πως υπάρχουν Αλβανοί που σιχαίνονται τους Πακιστανούς. Και εκεί χάνεις τη μπάλα, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και λες "ευχαριστώ Θεέ μου, Βούδα, Αλλάχ ή Δία (για να πιάσεις όλα τα γούστα) και "σ' ευχαριστώ, ζωή μου διψασμένη κι ακριβή, που μ' έμαθες, πως μόνο ο εαυτός μου, δε μου αρκεί (Χρήστος Θηβαίος).