Οι ίδιοι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει περισσότερο να εφευρίσκουν επικοινωνιακές... δικαιολογίες από το να δώσουν λύση σε κάθε πρόβλημα που έχει να κάνει με το κυκλοφοριακό της πόλης -από τα συχνά τροχαία ατυχήματα (και με πεζούς) μέχρι το κυκλοφοριακό χάος από τα διπλοπαρκαρίσματα. Αυτοί οι οποίοι αδιαφορούν για τα χάλια των πεζοδρομίων στις γειτονιές, τα οποία είναι κυριολεκτικά αδιάβατα και οι πεζοί αναγκάζονται να περπατάνε στο δρόμο. Οπως αδιαφορούν για έναν ακόμη παράγοντα επικινδυνότητας στους δρόμους: την κακή σήμανση. Το κράτος έχει αναθέσει στους δήμους και τις Περιφέρειες την αρμοδιότητα σήμανσης και σηματοδότησης. Σε δρόμους επικίνδυνους για οδηγούς και πεζούς οι τεχνικές υπηρεσίες των δήμων αδυνατούν να ανταποκριθούν λόγω και της έλλειψης υπαλλήλων που να έχουν γνώση του αντικειμένου. Το αποτέλεσμα είναι η ελλιπής κάθετη σήμανση και η ανύπαρκτη οριζόντια. Οι Περιφέρειες, δε, αναθέτουν τα έργα συντήρησης και παρεμβάσεων στις εθνικές οδούς σε εταιρείες, οι οποίες ξέρουν μόνο να ασφαλτοστρώνουν, χωρίς να έχουν καμία σχέση με οδική ασφάλεια.

Για να επανέλθουμε στην καραμέλα της ανύπαρκτης οδικής παιδείας των πολιτών, αυτή θυμίζουμε ότι ξεκινά από νεαρές ηλικίες και ευθύνη έχουν και οι δήμοι. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι και εκπαίδευση χρειάζεται και έλλειμμα οδικής παιδείας υπάρχει. Το ζητούμενο όμως είναι τι γίνεται με τη νέα γενιά που πρέπει να εκπαιδευτεί, πρώτα ως πεζοί και μετέπειτα ως οδηγοί, να κυκλοφορεί στους δρόμους με ασφάλεια. Τα πάρκα, ωστόσο, κυκλοφοριακής αγωγής των δήμων -όπου υπάρχουν και φυσικά λειτουργούν- δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, όταν η νέα γενιά τα επισκέπτεται μία φορά στο πλαίσιο μιας εκδρομής για να χάσουν μάθημα.