Ηταν αργά τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας, την ώρα της μεγάλης μπόρας, στην έρημη από αυτοκίνητα Νέα Είσοδο της Καλαμάτας. Εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, το ποδήλατο -με τον οδηγό στη σέλα και τον επιβάτη στο σίδερο- έστριψε δεξιά από την Αρτέμιδος στην Ηρώων Πολυτεχνείου.
Χωρίς ομπρέλες, χωρίς αδιάβροχα οι επιβαίνοντες, με τα χωρίς κουκούλα μπουφάν τους, συνέχισαν με αργό πετάλι μέσα στη ραγδαία βροχή την πορεία τους στη Νέα Είσοδο, μέχρι που χάθηκαν από το βλέμμα του παρατηρητή.
Εικόνες από μιαν άλλη εποχή, η οποία θεωρείς ότι είχε περάσει ανεπιστρεπτί, βαυκαλιζόμενος μέσα σε μια φούσκα ευδαιμονίας η οποία έσπασε απότομα -για τους περισσότερους-, με τρόπο τραγικό και επώδυνο -για ακόμα περισσότερους.
Την ίδια στιγμή αναζητείς να βρεις «πατήματα», χωρίς να το πετυχαίνεις, μέσα από έναν κυκεώνα δηλώσεων, ανακοινώσεων, ευχολογίων, αφορισμών, γενικεύσεων, που επιτείνει τη βεβαιότητά σου ότι όλα αυτά ουσιαστικά δεν αποτελούν παρά τις διαφορετικές εκφάνσεις ενός και μόνο πράγματος: της απόλυτης απραξίας.
Ούτε «σαν έτοιμος από καιρός, σαν θαρραλέος» μπορείς να φερθείς, αποχαιρετώντας την όποια Αλεξάνδρεια είχες χτίσει στο μυαλό σου.
Δύο άνθρωποι, μέσα στη νύχτα και τη βροχή, χάνονται στο βάθος του έρημου δρόμου κι αναρωτιέσαι -στεγνός μέσα στο αυτοκίνητό σου- γιατί τουλάχιστον δεν κάνουν πιο γρήγορα, να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στο σπίτι τους, παρά αρκούνται στον αργό ρυθμό τους.
Μια εξήγηση μπορεί να είναι ότι «ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται», αλλά η δική μου αίσθηση είναι ότι στην περίπτωση αυτή μάλλον δεν ίσχυε αυτή η ρήση.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι απολάμβαναν την εμπειρία εκείνης της στιγμής -της βροχής, της νύχτας, της μοναξιάς- γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή η βροχή θα σταματήσει, η νύχτα θα τελειώσει και οι φίλοι τούς περιμένουν…

Βασίλης Μπακόπουλος