Στην ουσία σχεδόν καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα δεν δοκιμάστηκε για να φανεί αν αποδίδει, γιατί οι πολιτικές για την Παιδεία αλλάζουν με το που θα αλλάξει όχι μόνο η κυβερνώσα παράταξη, αλλά και ο/η υπουργός της ίδιας κυβέρνησης! Μήπως όμως ο μόνος τρόπος για να πετύχουν οι αλλαγές, είναι να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, που δεν θα αλλάζει κάθε φορά με την αλλαγή κυβέρνησης; 

Είναι απόλυτα κατανοητό και θεμιτό ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα προσπαθεί να ακολουθήσει τις παιδαγωγικές εξελίξεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όμως οι θεσμικές αλλαγές που επιχειρεί δεν φαίνεται να ενισχύουν και ιδιαίτερα την ανάληψη πρωτοβουλιών σε περιφερειακό επίπεδο εκπαίδευσης ή σε όλες τις βαθμίδες της.
Σε μια συζήτηση, με ενημέρωσαν ότι οι αλλαγές οι οποίες προωθούνται (και όχι μόνο από την τωρινή υπουργό) επιχειρούν τη διεύρυνση του αναλυτικού προγράμματος σε περισσότερο μαθητοκεντρικό περιεχόμενο και διδασκαλία. Ομως χωρίς να υπάρχει συνέχεια στη σκοποθεσία των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, κάθε άλλο παρά επιτυγχάνεται η προσπάθεια αποκέντρωσης και αποδέσμευσης της εκπαίδευσης από το στενό-δεσμευτικό πλαίσιο του υπουργείου Παιδείας. Και όταν αναφέρομαι σε αποκέντρωση, εννοώ να έχει ο εκπαιδευτικός την παιδαγωγική ελευθερία στην τάξη για το πώς θα εφαρμόσει το διδακτικό του έργο -και πάντα στην κατεύθυνση αναβάθμισης της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Κάτι, που απαιτεί την προϋπόθεση να σπάσει το ταμπού της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αλλά και να συνεχίζεται η επιμόρφωσή τους διά βίου.
Επίσης είναι ανήκουστο το 2020 εκπαιδευτικοί να μην έχουν αναπτύξει ψηφιακές δεξιότητες, ώστε να είναι σε θέση να αναβαθμίσουν το εκπαιδευτικό έργο που παρέχουν στους μαθητές ή τους φοιτητές τους.