Ηταν ένα δεντράκι που υπήρχε χρόνια στη γειτονιά, ίσως και πάνω από 20. Ηταν μεσαίου μεγέθους θα έλεγε κανείς, κι έτσι δεν “ενοχλούσε” ούτε στο πέρασμά τους τα αυτοκίνητα για το παρακείμενο γκαράζ, ούτε τους ανθρώπους που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα. Μάλιστα έδινε και λίγα πορτοκαλάκια, τα οποία μοσχομύριζαν την ατμόσφαιρα με τα άνθη τους και τα κουλούρια που ψήνονταν στα διαμερίσματα με τον πλούσιο χυμό τους.
Εμελλε να σταματήσει το δέντρο να είναι όλα τα παραπάνω, πριν από λίγο καιρό. Ξαφνικά τα πορτοκάλια του άρχισαν να πέφτουν και να ξεραίνονται, ενώ σιγά-σιγά τα κλαριά του πήραν μαύρο χρώμα, αυτό του καμένου. “Κάποιος το ξέρανε” αποφάνθηκαν όσοι ήξεραν τα στοιχειώδη από κηπουρική, αφού ήταν φανερό ότι το δέντρο σταδιακά στην κυριολεξία πέθαινε. Απόμεινε τελικά ένα μαύρο ξόανο, με σαπισμένα τα άλλοτε τροφαντά του πορτοκάλια, να θυμίζει κάθε μέρα το θλιβερό πέρασμα ενός αγνώστου, που έριξε δηλητήριο στις ρίζες του για να το ξεκάνει. Ιδιοκτησιακές διαφορές; Ξέσπασμα; Δεν έχει και τόση σημασία.
“Το δέντρο που πληγώναμε” (ταινία του Αβδελιώδη) -πόσο ταιριάζει αυτός ο τίτλος τώρα στην ιστορία μας- και μας κάνει να σκεφτούμε πως αυτή η πράξη βίας δεν απέχει και πολύ από τη βίαιη συμπεριφορά σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο. Δεν απέχει πολύ από ένα βρισίδι πίσω από το τιμόνι. Δεν απέχει καθόλου από ένα χαστούκι.
Η βία είναι δίπλα μας, είναι μέσα στην αυλή μας και πολλές φορές κρύβεται και βγαίνει μόνο τη νύχτα. Να μάθουμε να φυλαγόμαστε, αλλά και να την διακρίνουμε.