Η Σιμόν ντε Μποβουάρ έγραφε πως “η αναπαράσταση του κόσμου, όπως και ο ίδιος ο κόσμος, είναι έργο των ανδρών· τον περιγράφουν με την δική τους οπτική, την οποία συγχέουν με την απόλυτη αλήθεια”.

Οι άνδρες, τον κόσμο αυτό, τον εκφράζουν και γλωσσικά με λέξεις που τους… ανήκουν κατ’ αποκλειστικότητα, καταδικάζοντας τις γυναίκες σε αορατότητα. Ο Τύπος, η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά μέσα ως πηγή πληροφόρησης για κοινωνικά και πολιτικά θέματα, παίζουν καίριο ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνικών προτύπων και στάσεων. Αλλά, δυστυχώς, τα μέσα ενημέρωσης αντί να αποδυναμώνουν, διαιωνίζουν έμφυλα στερεότυπα και τον γλωσσικό σεξισμό, προβάλλοντάς τον σαν κάτι το “φυσιολογικό” και ακίνδυνο.

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης επεσήμανε πάντως από το 2011 τη σημασία της μη σεξιστικής γλώσσας, όπως και τη σημασία της χρήσης του θηλυκού γένους και λέξεων που δεν αποκλείουν τις γυναίκες. Ωστόσο, οι νομοθετικές ρυθμίσεις σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο δεν έχουν κατορθώσει να ανατρέψουν τα έμφυλα στερεότυπα. Στην πλειονότητά τους, τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τις γυναίκες με τρόπους που εδραιώνουν την ανισότητα των φύλων. Στην Ελλάδα, μια καινοτόμα προσπάθεια έγινε το 2018 από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) με τον οδηγό χρήσης μη σεξιστικής γλώσσας στα διοικητικά έγγραφα, καθώς οι λέξεις έχουν υπόσταση και δύναμη· κουβαλούν και αντανακλούν την κοινή πεποίθηση και τα κοινωνικά στερεότυπα.

Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία, όσο και αν έχει προχωρήσει μπροστά, παραμένει βαθιά σεξιστική και αλλάζει πεποιθήσεις πολύ αργά και βασανιστικά. Και ακόμα κι αν γλωσσικά αλλά και μέσα από νομοθετικές παρεμβάσεις η κοινωνία μεταβάλλεται και γίνεται πιο δεκτική, υπάρχουν εκείνοι που στερούνται γνώσης, επίγνωσης και τόλμης. Εκεί, λοιπόν, είναι η ευθύνη όλων όσοι κατέχουμε δημόσιο βήμα και λόγο, να ενθαρρύνουμε την εξάλειψη του γλωσσικού σεξισμού και να καταργήσουμε επιτέλους τη γυναικεία αορατότητα -γιατί αν δεν αμφισβητείς τον σεξισμό στη γλώσσα και τον αναπαράγεις, απλά τον διαιωνίζεις.