Ηταν μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα του 1972, από αυτές τις έντονες, τις ελληνικές καυτές μέρες που προκαλούν νύστα και νωχελικότητα. Οι φαντάροι κάπως αμήχανοι, περπάτησαν προς τα Δύο Αοράκια και μπήκαν σε μία σειρά. Απέναντί τους, στάθηκε ή καλύτερα στήθηκε ο ένοχος Βασίλης Λυμπέρης. Ο άνθρωπος που τότε είχε σοκάρει το πανελλήνιο, γιατί έβαλε φωτιά στο σπίτι, για να σκοτώσει την πεθερά του (και τη γυναίκα του όπως γράφτηκε τότε) για να καρπωθεί την περιουσία τους. Μόνο που μέσα στο σπίτι, χωρίς να το ξέρει -όπως είπε ο ίδιος- ήταν και τα 2 παιδιά του. Ο Λυμπέρης ήταν τότε 27 ετών, νεότατος, λίγο μεγαλύτερος από τους στρατιώτες που ήδη τον σημάδευαν. Δε ζήτησε χάρη, λένε τα ντοκιμαντέρ, ενώ θα μπορούσε. Κι έτσι αυτοί οι υπηρετούντες την πατρίδα στοιχειώθηκαν για πάντα με το θάνατό του.
Ηταν Αύγουστος (1η) και η χρονιά έμελλε να είναι ιστορική για το δίκαιο στην Ελλάδα, αφού ήταν η τελευταία φορά που ένας ποινικός κρατούμενος οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, στο Ηράκλειο Κρήτης, στο πεδίο βολής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού. Λίγα χρόνια πριν, το 1968, είχε πέσει νεκρός επίσης από εκτελεστικό απόσπασμα ο δράκος του Σέιχ Σου, Αρίστος Παγκρατίδης. Η κοινωνία ανακουφίστηκε βαθιά, αυτός όμως πέθανε φωνάζοντας πως ήταν αθώος. Πέρασαν κάποια χρόνια για να βγουν στο φως δημοσιογραφικές έρευνες, ντοκιμαντέρ και αναλύσεις που υποστηρίζουν μέχρι σήμερα την αθωότητά του. Σημαντικοί συγγραφείς εμπνεύστηκαν βιβλία, θεατρικά ανέβηκαν και ταινίες γυρίστηκαν με σκοπό να ελαφρύνουν αυτά τα τότε ασήκωτα “εις θάνατον”.
Ολα αυτά ξαφνικά ξανάγιναν επίκαιρα στη χώρα μας, μετά τη θύελλα που, όπως είναι λογικό, ξεσήκωσε το έγκλημα στα Γλυκά Νερά που άφησε ένα μωρό ορφανό, με τέτοιο τρόπο. Η ίδια αγανάκτηση ξεχείλισε πριν από λίγο καιρό και στους καταυλισμούς των τσιγγάνων, μετά το χαμό ενός πολύ νέου ανθρώπου, εδώ δίπλα, στη Μεσσήνη. Μέρος της ελληνικής κοινωνίας μιλά ένθερμα για επαναφορά της θανατικής ποινής και, για ακόμα μια φορά, για τον “δίκαιο”, “νόμο της φυλακής”, όταν μάλλον το καλύτερο που μπορούμε -και πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη- να κάνουμε είναι η σιωπή.
Σιωπή ως ένδειξη σεβασμού στα θύματα των εγκλημάτων, ατιμώρητων και μη, σιωπή με περισυλλογή απέναντι στη νομοθεσία και το δίκαιο, σιωπή “απέναντι” στις προσταγές για νόμο του Λιντς, σιωπή για όσους τιμωρήθηκαν, και για όσους όμως θανατώθηκαν άδικα.