Πριν από λίγες μέρες τελείωσε το φετινό πρόγραμμα του 27ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με το κοινό να μένει ικανοποιημένο σε μεγάλο βαθμό από τις εκδηλώσεις του, πολλές από τις οποίες ήταν και δωρεάν. Τη σκυτάλη πήραν οι “Διεθνείς Μουσικές Ημέρες” με πλάνο εξίσου ενδιαφέρον και προσιτό σε όλους.   Πού ήταν όμως φέτος οι θεατρικές παραστάσεις; Το Κάστρο “σιώπησε” αυτό το καλοκαίρι, αφού στο πρόγραμμα των παραγωγών της Αθήνας η πόλη μας δεν ήταν πουθενά. Προφανώς είναι λίγες οι θέσεις που προβλέπονται λόγω της πανδημίας για να κάθεται κανείς και είναι υψηλό το κόστος για να “κλείσει” μία ομάδα τον χώρο.  Αυτή η πλήρης απουσία του θεάτρου από το καλοκαίρι μας έρχεται σε αντίθεση με τα όσα ζούσε το κοινό τα περασμένα χρόνια: Παραγωγές μεγάλες ή και μικρότερες, με τον κόσμο να συρρέει και να δίνει το “παρών” για να δει από κοντά τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς, που οι διοργανωτές μέχρι τελευταία στιγμή έβαζαν κόσμο ακόμα και στα σκαλιά, και πίσω από το δέντρο, μέχρι και μπροστά-μπροστά ή ακόμα και όρθιους. Και δεν μπορούσε κανείς ούτε να κουνηθεί, ούτε να ανασάνει, πόσο μάλλον να έχει μία διέξοδο σε περίπτωση ανάγκης, ούτε μπορούσε να απολαύσει θέατρο.

Δεν χρειάζεται όλα τα πράγματα να είναι άσπρο ή μαύρο! Δηλαδή ή το Κάστρο ασφυκτικά γεμάτο σε θεατρικές παραστάσεις ή παντελώς άδειο από θεατρικό λόγο. Μια νέα εποχή ξετυλίγεται μπροστά μας με την ανάγκη για πιο σφιχτές παραγωγές, για μικρότερα ίσως έργα, που όμως δεν θα στερούν από τον θεατή τη σχέση του με το “σανίδι”. Ως τότε, μπορούμε να στηρίξουμε τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕΚ και τις αντίστοιχες προσπάθειες των ερασιτεχνικών ομάδων της περιοχής. Είναι μια αφορμή αυτό το γεγονός για όσους δεν το έχουν κάνει ως τώρα.